Choroba Leśniowskiego-Crohna
Jest to choroba, która dotyka najczęściej młodych ludzi, a także dzieci. Przyczyny powstawania tej choroby są nieznane. Zapalenie w przebiegu tej choroby może obejmować praktycznie wszystkie odcinki przewodu pokarmowego. Oprócz stanu zapalnego, w jelicie obecne są nacieki zapalno-wytwórcze, a czasami również owrzodzenia. Czasami w obrębie przewodu pokarmowego tworzą się także guzowate masy ziarnicze.
Choroba ma charakter przewlekły, z tym, że charakterystyczne są okresy złagodzenia oraz zaostrzenia objawów. Konsekwencją stanu zapalnego często jest pojawienie się zrostów i guzowatych zmian, które z kolei powodują zwężenie jelita.
Objawami choroby są przede wszystkim silne bóle występujące w dolnej oraz środkowej części jamy brzusznej. Oprócz bólu pacjenci cierpią na częste wzdęcia, biegunki, stany gorączkowe, krwawienie z odbytu, brak apetytu, a ze względu na trudności z jedzeniem pacjenci tracą na wadze. Częsta jest również postępująca niedokrwistość.
Chorobę Leśniowskiego-Crohna diagnozuje się zwykle na podstawie badania endoskopowego jelita, a także badania histopatologicznego fragmentu tkanek. Dodatkowo przeprowadza się badania krwi oraz badania kału. W niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie tomografii komputerowej, dzięki której możliwe jest zobrazowanie obecności ropni oraz pogrubienia ścian jelit.
Chorobę leczy się zazwyczaj za pomocą farmakoterapii. W okresach, gdy postać choroby jest łagodna stosuje się aminosalicylany albo glikokortykosteroidy. Chorym podczas zaostrzenia choroby podaje się przede wszystkim środki przeciwzapalne oraz leki immunopresyjne. Oprócz tego ważna jest odpowiednia dieta obfita w białko oraz dostarczająca najważniejszych witamin. Chorzy nie powinni spożywać zbyt wiele tłuszczów ani błonnika, a posiłki powinny być niewielkie. Czasami konieczne okazuje się operacyjne usunięcie zrostów, zwężeń lub niedrożności jelit.
Wrzodziejące zapalenie jelita grubego
Jest to choroba, w której stan zapalny obejmuje błonę śluzową jelita grubego oraz odbytu. Podobnie jak w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna, dla wrzodziejącego zapalenia jelita grubego charakterystyczne są okresy wyciszenia oraz zaostrzenia choroby. Przyczynami choroby są zazwyczaj predyspozycje genetyczne, życie w stresie, zakażenia bakteryjne, a także odczyny alergiczno-immunologiczne. Objawami choroby są nieprawidłowości w wypróżnianiu się, w tym wielokrotne w ciągu dnia, bolesne wypróżnianie, biegunki, obecność dużej ilości śluzu w kale, obecność krwi w kale, częste wzdęcia, uczucie bólu brzucha w obszarze jelita grubego. Czasami może występować również ogólne osłabienie organizmu, podwyższenie temperatury ciała, obniżenie odporności organizmu, utrata apetytu oraz niedokrwistość.
W przypadku podejrzenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego wykonuje się badania krwi, badanie kału, badanie radiologiczne, a także wziernikowanie odbytnicy. Jeżeli zajdzie taka konieczność przeprowadza się badanie endoskopowe wyższych partii jelita, a podczas badania pobiera się próbki do analizy histopatologicznej. U niektórych pacjentów wskazane jest przeprowadzenie badania ultrasonograficznego oraz RTG jamy brzusznej, a także tomografii komputerowej. Takie badania umożliwiają rozpoznanie zmian, jakie występują poza obszarem jelita, a które mogą być następstwem zapalenia jelita. Ze względu na to, że zapalenie jelita grubego jest chorobą przewlekłą, jej leczenie jest długotrwałe i skomplikowane. Leczenie opiera się na terapii farmakologicznej, a czasami przeprowadza się zabiegi chirurgiczne. Niezwykle ważna jest wysokoenergetyczna, węglowodanowa dieta niezawierająca błonnika. Zaleca się unikanie surowych warzyw i owoców, alkoholu oraz ostrych przypraw.
Niedokrwienne zapalenie jelita grubego
Jest spowodowane przez niedostateczny dopływ krwi do ścian jelita grubego. Często przyczyną choroby jest miażdżyca, a wystąpieniu choroby sprzyjają między innymi choroby zapalne naczyń krwionośnych, niewydolność serca, przebyty niedawno zawał serca, a także stosowanie środków obkurczających naczynia krwionośne lub leków hipotensyjnych.
W początkowej fazie choroby najczęstsze objawy to krwawienie jelitowe. Zazwyczaj na takim etapie chorobę można wyleczyć w kilka tygodni, ale czasami powikłaniami są bliznowate zwężenia. W ostrym przebiegu choroby pojawia się silny, nagły ból brzucha, gorączka oraz krwotok jelitowy. Jeśli w porę się nie zainterweniuje może dojść do perforacji i martwicy jelita, a także rozlanego zapalenia otrzewnej. Chorobę diagnozuje się po przeprowadzeniu endoskopii, a czasami badania RTG. Po ustabilizowaniu się stanu pacjenta można przeprowadzić także kolonoskopię oraz wlew doodbytniczy. Leczenie niedokrwiennego zapalenia jelita zazwyczaj wymaga hospitalizacji chorego. Pacjentowi podaje się antybiotyki oraz duże ilości płynów. W niektórych przypadkach konieczne jest przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego.
