Nasturcja jest rośliną bulwiastą z rodziny nasturcjowatych. Do tego rodzaju zalicza się ponad 80 gatunków roślin, które pierwotnie występowały wyłącznie w Ameryce Południowej oraz Środkowej. Do Europy nasturcja została sprowadzona dopiero w XVI wieku przez hiszpańskiego lekarza i botanika, Nicolása Bautiste Monardesa. Na początku uprawiano głównie nasturcję mniejszą, w XVII wieku bardzo popularna stała się nasturcja większa, która obecnie uprawiana jest najczęściej w Europie.
W XVIII wieku na popularności zyskała odmiana nasturcja włóczęga, która teraz stosowana jest jako pnąca roślina ozdobna ogrodzeń oraz murów. Jest wiele rodzajów nasturcji. Większość z nich to rośliny pnące, o długości pędów sięgającej nawet 3 metry. W Polsce roślina ta uprawiana jest w cyklu jednorocznym, ponieważ jest ona nieodporna na mróz.
Najczęściej spotykane rodzaje nasturcji w polskich ogrodach to nasturcja większa oraz mniejsza, nasturcja kanaryjska, błękitna, trójbarwna oraz nasturcja włóczęga. Rośliny te odróżniają się od siebie barwą oraz kształtem kwiatów - nasturcja kanaryjska, w przeciwieństwie do większości roślin z tej rodziny, cechuje się postrzępionymi kwiatami, przypominającymi pióropusz, a jednocześnie bardzo efektownymi.
Już w XVII wieku odkryto, iż poszczególne gatunki nasturcji są jadalne i charakteryzują się oryginalnymi walorami smakowymi, a także posiadają właściwości lecznicze. Obecnie nasturcja bulwiasta stanowi bardzo ważną roślinę spożywczą w krajach Ameryki Południowej. Jej pąki oraz kwiaty cechują się charakterystycznym, ostrym smakiem, przypominającym posmak rzeżuchy. Z tego powodu roślina ta wykorzystywana jest jako przyprawa w kuchni tego regionu.
Poszczególne części nasturcji bywają też konserwowane i zalewane octem lub słoną wodą, a następnie dodawane do różnorodnych dań, w celu nadania charakterystycznego smaku. Marynowane kwiaty oraz pąki nasturcji mają podobny smak do kaparów i często stanowią ich zamiennik. Surowe kwiaty nasturcji bardzo często stosowane są w Polsce jako dodatek do sałatek (zawierają dużo błonnika, składników mineralnych), ale też wykorzystywane są jako dekoracja dań.
Oprócz właściwości spożywczych i wartości odżywczych, nasturcja cechuje się również właściwościami leczniczymi, skutkiem czego stosowana jest często w ziołolecznictwie. Roślina ta zwiera duże ilości witaminy C, beta karotenu oraz luteiny. W medycynie alternatywnej nasturcję wykorzystuje się jako naturalny antybiotyk na schorzenia układu oddechowego, ponieważ eliminuje ona takie bakterie jak paciorkowce, wywołujące zapalenie oskrzeli czy choroby gardła.
Napary z nasturcji stosowane są również w celu poprawy trawienia oraz do zwiększenia produkcji śliny. Co ciekawe, nasturcja cechuje się również właściwościami antyseptycznymi, niszczy drobnoustroje w ranach, a nawet zapobiega powstawaniu bakterii Salmonelli. Właściwości antyseptyczne i grzybobójcze tej rośliny wykorzystywane są do leczenia zmian skórnych oraz uporczywego trądziku. Okłady oraz napary z nasturcji zalecane są osobom, które walczą z łojotokową skórą twarzy oraz wypryskami.
Roślina ta charakteryzuje się również właściwościami przeciwłupieżowymi, dlatego osoby, które walczą z nadmiernym przetłuszczaniem się włosów oraz łupieżem powinny stosować płukanki z nasturcją.
Jak wynika z powyżej opisanych właściwości nasturcji, roślina ta cechuje się bardzo szerokim zastosowaniem. Ze względu na charakterystyczne walory smakowe, roślina ta w Europie coraz częściej stosowana jest w kuchni, a w Ameryce Południowej znajduje takie zastosowanie od wielu wieków. Właściwości lecznicze nasturcji powodują, iż roślinę tę wykorzystuje się w ziołolecznictwie, w leczeniu licznych schorzeń. Z kolei działanie antybakteryjne nasturcji doceniane jest w medycynie estetycznej - znajduje zastosowanie w leczeniu zmian skórnych, trądziku oraz łupieżu.
Nasturcja stanowi również bardzo popularną roślinę ozdobną, która jest stosunkowo łatwa w uprawie, zarówno w ogrodach jak i na balkonach, jako roślina doniczkowa. Kwieciste pnącza stosowane są często jako ozdoba pergoli oraz przydomowych ogrodzeń.