Częstoskurcz komorowy - na czym polega?
Częstoskurcz komorowy (łac. tachycardia ventricularis), czyli zaburzenia rytmu serca w wyniku nieprawidłowej pracy skurczowej mięśnia sercowego. Częstoskurcz nadkomorowy natomiast ma przyczynę w złej pracy przedsionków serca albo węzła przedsionkowo-komorowego. Częstoskurcz zatokowy natomiast związany jest ze złą pracą węzła zatokowego, czyli naturalnego rozrusznika serca. Dzieli się go na adekwatny, czyli występujący jako naturalna reakcja serca na, na przykład, nadmierny wysiłek lub stres oraz na nieadekwatny, zdarzający się nawet w spoczynku, a więc bez konkretnej przyczyny.
Łagodny częstoskurcz komorowy nie zagraża życiu, natomiast gwałtowny może doprowadzić do zatrzymania akcji serca, szczególnie u osób po przebytym zawale serca albo u osób starszych.
Częstoskurcz komorowy - rodzaje i przyczyny
Możemy mieć do czynienia z częstoskurczem komorowym utrwalonym lub nieutrwalonym. W tym pierwszym przypadku zaburzenie rytmu serca trwa dłużej niż 30 sekund albo częstoskurcz gdy przerywa go interwencja medyczna. Natomiast częstoskurcz nieutrwalony trwa krócej niż 30 sekund.
Częstoskurcz towarzyszy różnym chorobom serca, takim jak:
- migotanie przedsionków, czyli jedna z postaci arytmii, odczuwane jako silne bicie serca, połączone z dusznościami, zasłabnięciem, uczuciem zmęczenia, a także napadem lęku
- zawał serca, który zaczyna się od kołatania serca, duszności, silnego bólu w klatce piersiowej oraz uczucia lęku przed śmiercią
- choroba niedokrwienna serca
- kardiomiopatia przerostowa
- kardiomiopatia rozstrzeniowa
- wypadania płatka zastawki mitralnej
- zapalenie mięśnia sercowego
- wrodzone wady serca
- zatrucie lekami
- hipoksja
- zasadowica
- zaburzenia elektrolitowe
- częstoskurcz idiopatyczny
Częstoskurcz może być ponadto wynikiem uszkodzenia układu bodźcowo-przewodzącego, do którego dochodzi w czasie operacji serca.
Zwykle im jesteśmy starsi, tym częściej jesteśmy narażeni na ataki częstoskurczu. Jest to związane z postępującymi chorobami serca. Bardzo rzadko, nie częściej niż w 3 procentach przypadków, dochodzi do częstoskurczów nieutrwalonych bez towarzyszącej im choroby serca, najczęściej u osób w zaawansowanym wieku. Natomiast zdecydowanie większe ryzyko napadu częstoskurczów komorowych nieutrwalonych dotyczy osób chorych na serce, z przerostem lewej komory serca, z nadciśnieniem tętniczym, a także przy kardiomiopatii przerostowej, kardiomiopatii rozstrzeniowej, z zespołem Barlowa oraz po zawałach serca.
Częstoskurcz komorowy utrwalony zdarza się przy chorobie niedokrwiennej serca, po rozległym zawale serca, czy też w przypadku niewydolności serca.
Częstoskurcz komorowy - objawy
Objawy powiązane są z towarzyszącymi chorobami, a także z częstotliwością i długością trwania skurczu i od stopnia uszkodzenia serca. Oprócz kołatania serca do objawów częstoskurczu komorowego możemy dodać:
- zawroty głowy
- zasłabnięcia
- omdlenia
- spadek ciśnienia tętniczego
Częstoskurcz komorowy - diagnoza i leczenie
Dla zdiagnozowania częstoskurczu komorowego wykonuje się na początku badanie EKG. Można też monitorować czynność serca przez dobę, aby uchwycić nieprawidłowości lub też wykorzystać tzw. zewnętrzny rejestrator zdarzeń, śledzący czynność serca przez 30 dni i uruchamiany przez pacjenta w sytuacjach kryzysowych. Do zobrazowania pracy serca można także wykorzystać EPS, czyli badanie elektrofizjologiczne.
Ostre przypadki częstoskurczu mogą doprowadzić nawet do zgonu, dlatego konieczne jest rozpoczęcie resuscytacji, gdy dojdzie do utraty przytomności. Natomiast stany przewlekłe leczy się lekami przeciw arytmii, a także operacyjnie oraz stosując zabieg kardiowersji elektrycznej, ablazji przeskórnej (punktowe zniszczenie tkanki, powodującej arytmię) albo przez wszczepienie kardiowertera-defibrylatora serca.
