Chłoniaki limfoblastyczne a nieziarnicze
Chłoniaki limfoblastyczne zaliczane są do grupy chłoniaków nieziarniczych, czyli złośliwych nowotworów układu chłonnego. Chłoniaki nieziarnicze dzieli się na dwa typy: wysokiego oraz niskiego stopnia złośliwości. Guzy wysokiego stopnia złośliwości postępują szybciej i to właśnie do nich zalicza się chłoniaki limfoblastyczne.
Chłoniaki tego typu najczęściej rozwijają się z limfocytów typu B lub C i w większości dotyczą osób, poniżej 35 roku życia (najczęściej dzieci i młodzieży). Chłoniaki limfoblastyczne powstają wskutek patologicznego rozrostu komórek limfatycznych krwi, które odpowiadają za autoimmunologię organizmu. Nieprawidłowość polega na niekontrolowanym namnażaniu się limfocytów, w efekcie czego, w dowolnym miejscu w organizmie dochodzi do powstania guza. Najczęściej guzy powstają w węzłach chłonnych, gdyż to właśnie tam dochodzi do podziału komórek limfatycznych, ale też mogą dotknąć wiele narządów, np. śledzionę, wątrobę, płuca. Chłoniaki limfoblastyczne zlokalizowane na narządach powstają wskutek przedostania się do krwiobiegu komórek nowotworowych.
Chłoniaki limfoblastyczne – objawy
Pierwszymi sygnałami pojawienia się chłoniaka limfoblastycznego jest rozrost węzła chłonnego, który da się wyczuć ręką. Najczęściej występuje na szyi, w okolicach pachwin lub klatki piersiowej. Jest to niebolesny obrzęk, który po 2 tygodniach od pojawienia się należy skontrolować. Komórki rakowe mogą się bowiem rozprzestrzenić po całym organizmie i zaatakować np. szpik kostny, wątrobę, skórę czy mózg. Oprócz powiększonych węzłów chłonnych niepokojącymi objawami, które mogą stanowić symptom rozwijającego się chłoniaka limfoblastycznego są:
- Utrzymywanie się obrzęków pomimo wdrożonego leczenia przeciwzapalnego
- Uczucie zmęczenia i ból mięśni
- Nocne pocenie się lub gorączka
- Nawracające infekcje
- Spadek wagi
- Uporczywy świąd skóry, który bywa mylony z AZS (atopowym zapaleniem skóry)
- Zanik łaknienia
- Duszność wysiłkowa, szczególnie dostrzegalna u osób uprawiających sport
Przyczyny chłoniaków limfoblastycznych
Chłoniaki limfoblastyczne nie są chorobą zakaźną. Przyczyny powstania tej choroby nie są do końca znane, jednak wyróżnia się szereg czynników, które sprzyjają rozwojowi tych nowotworów:
- Choroby autoimmunologiczne, np. choroba Hashimoto
- Przebyte leczenie antynowotworowe, np. chemioterapia
- Osłabienie układu odpornościowego, np. po przebyciu przeszczepu, osoby chore na AIDS
- Niektóre wirusy lub pasożyty, np. wirus WZW typu C lub pierwotniak Plasmodium, który wywołuje malarię
- Kontakt z różnorodnymi związkami chemicznymi, np. herbicydami, rozpuszczalnikami, węglowodorami aromatycznymi
- Występowanie chłoniaków wcześniej w rodzinie
Rozpoznanie chłoniaka limfoblastycznego
Podstawowym badaniem, mającym na celu rozpoznanie chłoniaka limfoblastycznego jest badanie histopatologiczne, czyli pobranie i przebadanie materiału z powiększonego węzła chłonnego. Innymi badaniami, które są zlecane szczególnie w przypadku, kiedy nie da się wyczuć guza (powiększone węzły chłonne zlokalizowane są np. w jamie brzusznej), a występują niepokojące objawy, są:
- morfologia,
- badanie ogólne moczu,
- badania obrazowe,
- punkcja lędźwiowa (dzięki której można zbadać płyn mózgowo-rdzeniowy),
- badanie próbki szpiku kostnego.
Chłoniaki limfoblastyczne – leczenie
Leczenie chłoniaków limfoblastycznych zależne jest od stopnia zaawansowania zmian nowotworowych. W przypadku najłagodniejszej formy, chłoniaków we wczesnym stadium rozwoju, leczenie zwykle opiera się na radioterapii. Podczas tego zabiegu wskutek silnego promieniowania zniszczone zostają szkodliwe komórki nowotworowe, zaś zdrowe komórki pozostają nienaruszone. W przypadku nawrotów lub chłoniaków w zaawansowanym stopniu rozwoju (około 30 proc. łagodnych chłoniaków ulega przekształceniu w złośliwe) stosuje się chemioterapię. W zależności od potrzeb stosuje się od 3 do 12 dawek chemioterapii. Często wykorzystuje się przeciwciała molekularne, które łączą się z limfocytami typu B i niszczą uszkodzone komórki.
Jeżeli stan zdrowia pacjenta na to pozwala, leczenie chłoniaków limfoblastycznych po przebytej chemioterapii, czasami kończy się przeszczepem komórek macierzystych (własnych lub dawcy), które mają zdolność namnażania się i odnowy komórek krwi.
