Chłoniak tego typu nie objawia się charakterystycznymi symptomami, gdyż są one zależne od narządu, który został zaatakowany. Leczenie uzależnione jest od stopnia zaawansowania choroby i może opierać się zarówno na antybiotykoterapii, ale też chemioterapii.
Chłoniak typu MALT – charakterystyka
Chłoniak typu MALT zaliczany jest do nieziarniczych nowotworów złośliwych. Jest to guz pozawęzłowy, będący skutkiem patologicznego rozrostu limfocytów typu B. W przeciwieństwie do innych chłoniaków nieziarniczych, usytuowanych w węzłach chłonnych, chłoniak typu MALT powstaje w tkance limfatycznej, wyścielającej niektóre narządy.
W większości przypadków zlokalizowany jest w jamie brzusznej (u ponad 50 proc. chorych występuje na żołądku), rzadziej na gruczołach łzowych, skórze lub płucach. Chłoniaki tego typu najczęściej dotykają osoby powyżej 60 roku życia. Stanowią około 8 proc. nowotworów nieziarniczych.
Przyczyny powstawania chłoniaka typu MALT
Chłoniaki typu MALT nie są chorobą zakaźną. Do tej pory nie określono konkretnych przyczyn powstawania tego rodzaju nowotworu, jednakże istnieją pewne czynniki, które zwiększają ryzyko powstania chłoniaka typu MALT w organizmie.
Chłoniaki typu MALT najczęściej dotykają osób, u których wystąpiła wcześniej przewlekła choroba autoimmunologiczna, czyli stan, w którym organizm zamiast bronić się przed patogenami, atakuje swoje tkanki. Taką chorobą jest np. Hashimoto, czyli choroba tarczycy, która zwiększa ryzyko powstania chłoniaka tarczycy.
W większości przypadków chłoniaki MALT zlokalizowane są na żołądku i szacuje się, że nawet w 90 proc.spowodowane jest to bakteryjnym ostrym zapaleniem żołądka, wywołanym bakterią H Pylori.
Ryzyko powstania chłoniaków typu MALT jest również wyższe u osób chorych na wirusowe zapalenie wątroby typu B lub C, a także u osób, które mają kontakt z pestycydami, nawozami sztucznymi, środkami ochrony roślin, benzenem oraz innymi środkami chemicznymi.
Objawy chłoniaka MALT
Objawy chłoniaka typu MALT uzależnione są on narządu, na którym umiejscowił się ten guz. Jeżeli zlokalizowany jest on na żołądku, objawia się poprzez: niestrawność, wymioty lub nudności, zmniejszenie łaknienia, spadek masy ciała, a w zaawansowanej postaci - wymiotowaniem krwią.
Symptomami chłoniaka typu MALT usytuowanego na żołądku są ciemne stolce, bladość skóry (często pomimo prawidłowego poziomu hemoglobiny), gorączka, spadek masy ciała.
Chłoniak tarczycy objawia się poprzez ucisk na przełyk oraz tchawicę, co skutkuje trudnościami z oddychaniem oraz przełykaniem, a także obrzękiem w dolnej części szyi, często też chrypką lub zmianą tonu głosu.
Chłoniak MALT – diagnostyka
Podstawową metodą diagnozowania chłoniaków w organizmie są badania obrazowe. Najczęściej jest to badanie ultrasonograficzne narządu lub partii ciała, która daje niepokojące objawy. W przypadku symptomów ze strony jamy brzusznej lekarz wykonuje endoskopię lub kolonoskopię, czyli badania polegające na wprowadzeniu do organizmu wziernika, dzięki któremu można obejrzeć wnętrze jamy brzusznej, zrobić zdjęcie lub w razie potrzeby pobrać fragment tkanki w celu przebadania pod kątem obecności komórek nowotworowych (biopsja).
Oprócz badań obrazowych, chory przechodzi przez serię podstawowych badań kontrolnych (morfologia, badanie ogólne moczu), a często też badanie szpiku, dzięki któremu możliwa jest ocena stopnia zaawansowania nowotworu.
Chłoniak typu MALT – leczenie
Leczenie chłoniaka typu MALT uzależnione jest od jego lokalizacji, a także stopnia zaawansowania choroby. W przypadku gdy guz usytuowany jest na żołądku i wywołany jest bakterią H Pylori, leczenie polega na podawaniu silnych antybiotyków, mających na celu zniwelowanie tej bakterii, a także środków zwiększających pH żołądka. Jeżeli leczenie nie przynosi skutku lub nowotwór nawraca konieczne jest zastosowanie chemioterapii lub radioterapii. Jeżeli chłoniak typu MALT obejmuje dużą część narządu, np. żołądka może być konieczne jego operacyjne usunięcie (wraz z narządem).
Metodą wspomagającą leczenie chłoniaków jest stosowanie przeciwciał molekularnych, czyli białek, które syntetyzują z komórkami nowotworowymi, a następnie je niszczą. Inną metodą jest leczenie sterydami, które ma na celu niwelowanie skutków ubocznych, w tym uporczywych nudności po zastosowaniu chemioterapii. Przez cały okres leczenia, a także po jego zakończeniu chory podlega stałym kontrolom, polegającym na biopsjach oraz badaniach endoskopowych.
