Choroba występuje najczęściej u osób w przedziale wiekowym od 30 do 50 lat. Dotyka ona z równą częstotliwością kobiety oraz mężczyzn, ale u osób różnej płci może dawać różne objawy i mieć inny przebieg. Łuszczycowe zapalenie stawów jest schorzeniem dość częstym, występuje u około 20 proc. populacji. Choruje na nią mniej więcej 30 proc. pacjentów, którzy są chorzy na łuszczycę.
Przyczyna łuszczycy stawowej nie została jednoznacznie określona, jednak istnieje kilka teorii dotyczących czynników, które wpływają na wystąpienie choroby. Przypuszcza się, że ŁZS ujawnia się u osób, które mają pewne predyspozycje do pojawienia się tej choroby, jednak jej rozwój następuje pod wpływem czynnika, którym może być na przykład stosowanie określonych leków. Na rozwój choroby mogą wpływać między innymi leki o działaniu przeciwmalarycznym, beta-blokery, a także sole litu. Nie bez znaczenia są skłonności genetyczne – choroba występuje znacznie częściej u pacjentów, u których w rodzinie odnotowywano przypadki zachorowania. Poza tym, nieprawidłowa reakcja układu odpornościowego może zostać wywołana przez nadmierny, długotrwały stres, infekcje bakteryjne i wirusowe lub urazy mechaniczne.
Łuszczycowe zapalenie stawów może przebiegać na różne sposoby i dawać zróżnicowane objawy, które zależne są od tego, w jakim stopniu schorzenie objęło narządy ruchu. Zwykle dolegliwości od strony narządu ruchu pojawiają się u osób, u których wcześniej stwierdzone zostały zmiany skórne albo rozpoznana była łuszczyca. Oprócz zmian skórnych, choroba często obejmuje paznokcie, na których pojawiają się charakterystyczne żółte plamy. Paznokcie mogą się także złuszczać. Czasami objawy występują jedynie w określonym obszarze ciała, na przykład w dłoni, w której rozwija się zapalenie, a czasami obejmują większe grupy stawów. Najczęstsze objawy to ból, obrzęk oraz sztywność stawów. Często chory cierpi również na ograniczenie ruchomości stawów. Oprócz tego, częste problemy, które występują równolegle z ŁZS to:
Czasami łuszczycowemu zapaleniu stawów, w szczególności, jeśli zmiany skórne występują na dużej powierzchni, towarzyszy dna moczanowa. Przyczyną jej powstawania są właśnie zmiany skórne, które prowadzą do wzrostu stężenia kwasu moczowego.
Zwykle choroba ma okresy, w których objawy niemalże nie występują oraz okresy zaostrzenia objawów. Większość przypadków choroby to jej łagodne przypadki. W zaawansowanych przypadkach choroby, zmiany obejmują nie tylko skórę i stawy, ale również inne obszary organizmu, takie jak serce czy oczy. Poza tym, pacjenci skarżą się na pogorszenie samopoczucia, uczucie rozbicia, nadmierne zmęczenie, a także podwyższenie temperatury ciała. ŁZS może prowadzić również do poważnej degradacji stawów, a co za tym idzie do niepełnosprawności. Jednym z najczęstszych powikłań tej choroby jest przyspieszony rozwój miażdżycy, co jest spowodowane przewlekłym stanem zapalnym, który toczy się w organizmie. Miażdżyca prowadzi z kolei do poważnych powikłań, do których należą między innymi udar mózgu oraz zawał serca.
Diagnoza łuszczycowego zapalenia stawów opiera się na rozpoznaniu objawów łuszczycy oraz zapalenia stawów, a także innych objawów charakterystycznych dla ŁZS. Ważne jest także stwierdzenie czy przypadki zachorowania występują w rodzinie pacjenta, szczególnie, jeśli występujące objawy nie pozwalają na jednoznaczne postawienie diagnozy. U niektórych pacjentów przeprowadza się badanie laboratoryjne krwi, w wynikach którego można wykryć między innymi podwyższone CRP oraz podwyższone OB, które świadczą o procesie zapalnym. Przydatne są badania obrazowe, w tym zdjęcia RTG stawów, w których prawdopodobnie rozwija się zapalenie. Leczenie łuszczycy stawowej ma na celu przede wszystkim łagodzenie objawów oraz zahamowanie rozwoju schorzenia. Mimo tego, iż w wielu przypadkach nie jest możliwe całkowite wyleczenie, należy podejmować działania, które umożliwiają choremu zachowanie sprawności i zapobieganie poważnym powikłaniom.