Do badania na obecność przeciwciał anty HCV potrzebna potrzebna jest próbka krwi, a żeby badanie było wiarygodne trzeba poczekać kilka tygodni od chwili, w której mogło dojść do zakażenia. Materiał do badania pobiera się z żyły łokciowej, czyli tak samo jak przy klasycznej morfologii. U zdrowego człowieka przeciwciała w ogóle nie powinny się pojawić (wtedy otrzymujemy wynik anty-HCV niereaktywny lub ujemny). Trzeba jednak pamiętać, ze dodatni wynik testu wcale nie musi oznaczać choroby, potwierdza jedynie to, że organizm miał kontakt z wirusem.
Anty-HCV – co to jest?
Przeciwciała anty-HCV pojawiają się w surowicy krwi osoby zakażonej wirusem HCV – Hepatitis C Virus. Kiedy przedostanie się do organizmu może wywołać wirusowe zapalenie wątroby typu C. Schorzenie jest podstępne, rozwija się latami i bardzo często nie daje żadnych objawów, jeśli jednak się pojawią, to są na tyle niespecyficzne, że można je powiązać z wieloma różnymi schorzeniami.
Wirus wywołujący WZW typu C przenoszony jest tzw. drogą krwi. Zakażenie prowadzi do uszkodzenia hepatocytów (komórek wątroby). Do zarażenia może dojść w wyniku:
- kontaktu z zakażoną krwią – transfuzje (dotyczy to przede wszystkim osób, którym przetaczano krew przed 1992 rokiem, od tego czasu krew jest sprawdzana pod kątem obecności wirusa);
- zranienia, w czasie porodu (jeżeli matka zarażona jest wirusem HCV);
- przypadkowe skaleczenia igłami u osób pracujących w służbie zdrowia (a także wśród narkomanów stosujących dożylne preparaty odurzające);
- zabiegu (także kosmetycznego czy robienia tatuażu), w którym użyto niejednorazowych lub źle zdezynfekowanych narzędzi;
- częstych i długich hospitalizacji;
- kontaktów seksualnych z dużą liczbą partnerów, którzy mogą być zarażeni.
Badanie powinny wykonać także osoby, które mają nieprawidłowy wynik prób wątrobowych (czyli enzymów regulujących pracę wątroby). Miały wykonywaną gastroskopię, kolonoskopię lub bronchoskopię.
Od momentu wniknięcia wirusa do pojawienia się poważnych problemów zdrowotnych upływa zwykle od 5 do 35 lat. Przez co ogromna grupa chorych (ok. 80 proc, wszystkich zakażonych) nie ma pojęcia, że jest zakażona i o chorobie dowiaduje się przez przypadek. A nieleczone WZW C zazwyczaj kończy się marskością i rakiem wątrobowokomórkowym (poprzedzone komplikacjami typu: wodobrzusze, żylaki i krwawienia przełyku, żółtaczka, problemy z krzepliwością krwi, zaburzenia psychiczne, śpiączka wątrobowa). Schorzeniu często towarzyszą choroby autoimmunologiczne, które pogarszają rokowanie i czas przeżycia.
Badanie anty-hcv – kiedy należy badać poziom przeciwciał anty-HCV?
Oznaczenie przeciwciał anty-HCV wykonuje się u osób, które miały kontakt z osobami chorymi na WZW typu C. Pierwsza faza zarażenia HCV może nie dawać żadnych objawów, dlatego oznaczenie przeciwciał to jedyny sposób, aby potwierdzić lub wykluczyć zakażenie. Zakażenie wirusem HCV mogą sugerować:
- osłabienie,
- bóle mięśni, stawów,
- suchość błon śluzowych,
- świąd skóry,
- obniżony nastrój,
- w badaniu palpacyjnym obecne powiększenie wątroby,
- w obrazie USG będą widoczne zmiany struktury narządu.
Badanie nie wymaga żadnego specjalnego przygotowania i nie ma potrzeby przychodzić na czczo.
Przeciwciała anty HCV – wynik badania
U osób zdrowych, które nigdy nie miały kontaktu z wirusem przeciwciała anty-HCV nie są wykrywane, a tym samym wynik będzie ujemny (tzw. anty-HCV niereaktywny) . Jeśli jednak występują dolegliwości ze strony wątroby, mimo dobrego wyniku badania i tak trzeba skonsultować się z lekarzem. I jeśli dolegliwości będą się utrzymywały konieczna będzie dalsza diagnostyka.
Wykrycie przeciwciał anty-HCV w teście ELISA (inaczej test immunoenzymatyczny, to najczęściej wykonywane badanie pozwalające potwierdzić lub wykluczyć obecność określonych przeciwciał) możliwe jest dopiero po upływie 4–10 tygodni (średnio 7–8) od zakażenia.
Trzeba mieć jednak na uwadze, że samo wykrycie przeciwciał i uzyskanie wyniku dodatniego (reaktywnego) wcale nie musi oznaczać choroby. Pozytywny wynik testu potwierdza jedynie, że pacjent miał kontakt z wirusem HCV, ale nie można z całą pewnością określić czy zakażenie świeże i aktywne, czy dawne w przypadku, którego czynnik sprawczy został już wyeliminowany.
Aby uzyskać jednoznaczną odpowiedź konieczne jest wykonanie testu metodą PCR. Badanie pozwala określić czy w surowicy krwi występuje RNA wirusa (fragment kodu genetycznego).
To również może cię zainteresować:
