Korfball - jedyna na świecie koedukacyjna gra zespołowa
Korfball to gra zespołowa, w której każda drużyna składa się z 4 mężczyzn i 4 kobiet. Mecz odbywa się na boisku o wymiarach 20 x 40 metrów, czyli takim, jak do piłki ręcznej. Dwie pary z drużyny rozpoczynają grę w strefie obrony, a dwie pary w strefie ataku. Punkty zdobywa się wrzucając piłkę (wielkości piłki nożnej) do kosza umocowanego na 3,5-metrowym słupie bez tablicy. Co dwa punkty następuje "zmiana", podczas której zawodnicy zamieniają się strefami boiska i z obrońców stają się atakującymi, zaś atakujący stają się obrońcami. Mecz trwa 2 x 30 minut z 15-minutową przerwą.
Wiele elementów tej gry przypomina koszykówkę lub piłkę ręczną, jednak korfball to gra bezkontaktowa (zabronione jest przepychanie czy nawet wyrywanie piłki z rąk przeciwnika) oraz nie jest dozwolone przemieszczanie się z piłką ani jej kozłowanie. Te zasady sprawiają, że gra wymaga szybkości od zawodników bez piłki, którzy usiłują uwolnić się od obrony przeciwnika. Podczas rozgrywki zawodnicy muszą wykazać się umiejętnością dynamicznego przyspieszenia tempa akcji, spostrzegawczością, dobrą koordynacją ruchową oraz zdolnością do przewidywania zachowań przeciwnika. Sukces drużyny opiera się na współpracy - indywidualne umiejętności jednego zawodnika nie zadecydują o zwycięstwie.
Korfball powstał na początku XX wieku, kiedy nauczyciel wychowania fizycznego z Amsterdamu na potrzeby swoich podopiecznych zaadoptował grę, którą podpatrzył w Szwecji. Do dziś ta dyscyplina pozostaje jedyną na świecie grą zespołową, która z założenia jest koedukacyjna.
W korfball gra się dziś w ponad 60 krajach na całym świecie. Największe sukcesy osiągają Holandia, Belgia i Tajwan, ale gra jest też popularna w Stanach Zjednoczonych, Rosji, Anglii, Niemczech, Chinach, Brazylii i Australii.
W Polsce w sezonie jesienno-zimowym w korfball gra się w hali, a w miesiącach letnich - na powietrzu. Społeczność korfballowa organizuje wiele turniejów towarzyskich, mamy też reprezentantów na Mistrzostwa Świata i Europy w kategoriach seniorskich i juniorskich.
Runmageddon - piekielny bieg z przeszkodami
Runmageddon to forma wyścigu biegowego, w którym trzeba jak najszybciej przemierzyć wyznaczoną trasę usianą przeszkodami, których nie da się ominąć. W ich pokonywaniu często niezbędna jest współpraca między zawodnikami. W zależności od pomysłów organizatora trasy, konieczne jest czołganie się w błocie, wspinanie po linie, przedzieranie przez chaszcze, skakanie przez przeszkody. Uczestnicy zawodów kończą je wyczerpani, ale szczęśliwi, ponieważ w czasie biegu pokonują swoje słabości i przesuwają granice swoich możliwości.
Runmageddon to alternatywa dla biegów ulicznych, oferująca zawodnikom ekstremalne, niezapomniane wrażenia. Nie chodzi tu tylko o wysiłek fizyczny, ale też o przygodę i dobrą zabawę. Organizatorzy kolejnych edycji dbają o różnorodność przeszkód, eliminując nudę.
W runmageddonie startują nie tylko mężczyźni, ale też wiele kobiet. Uczestników motywuje najczęściej tęsknota za przygodą, dążenie do samorealizacji i ucieczka od rutyny.
Choć inne biegi z przeszkodami są popularne na świecie, formuła Runmageddonu powstała w Polsce - w 2014 roku stworzyło ją Stowarzyszenie OTK Rzeźnik, znane z organizacji m.in. Biegu Rzeźnika (górskiego ultramaratonu na dystansie 80 km) oraz Maratonu Bieszczadzkiego.
Kabaddi - połączenie berka i sztuk walki
Kabaddi to zespołowa gra indyjska, która w Azji jest rozpoznawalna równie dobrze, jak piłka nożna w Europie. Jej nazwa pochodzi od słowa w języku hindi, które oznacza "utrzymać oddech".
W grze biorą udział dwie drużyny złożone z 10-12 zawodników, z czego na boisku występuje po 7 osób z każdej z nich. Rozgrywka odbywa się na prostokątnym boisku o wymiarach 13 x 10 metrów lub w kole o średnicy 24 metrów. Celem zawodnika drużyny atakującej (tzw. Raidera) jest przedostanie się do kręgu tworzonego przez drużynę przeciwną, cały czas krzycząc słowo "kabaddi". Jeżeli mu się to uda, musi w czasie jednego oddechu dotknąć zawodnika drużyny broniącej, a następnie powrócić do swojej drużyny.
Przerwanie powtarzania słowa "kabaddi", niewyraźne wymawianie lub wzięcie oddechu powoduje stratę szansy na punkt. Zawodnicy dotknięci są wyeliminowani z gry. Zadaniem drużyny broniącej jest uniemożliwienie powrotu Raidera do jego zespołu w ciągu jednego oddechu. Drużyny naprzemiennie wysyłają kolejnych Raiderów, a rozgrywka trwa 2 x 20 minut lub do czasu wyeliminowania wszystkich zawodników.
Kabaddi łączy w sobie elementy mieszanych sztuk walki (MMA) oraz szybkość biegową. Od zawodników wymagana jest duża siła i waleczność, ale przede wszystkim współpraca z zespołem. Kluczowa jest strategia - jej opracowanie i zrozumienie jest jedyną drogą do sukcesu drużyny.
Kabbadi jest popularne nie tylko w Azji - w Europie Światowa Federacja zrzesza już 11 drużyn narodowych, w tym reprezentację Polski. Kabaddi, tak samo jak MMA, jest bardzo widowiskowe - rozgrywki to zazwyczaj emocjonujące i nieprzewidywalne spektakle, wizualnie momentami przypominające walkę o piłkę zawodników rugby.
Lacrosse - pierwowzór hokeja na lodzie
Lacrosse to gra zespołowa pochodzenia indiańskiego. Drużyny liczą po 10 osób, a ich celem jest umieszczenie piłki w bramce przeciwnika za pomocą specjalnej, trójkątnej rakiety z charakterystyczną siatką. Mecz trwający 60 minut (podzielony na 4 kwarty) rozgrywany jest w hali lub na trawiastym boisku o wymiarach 100 x 50 metrów, czyli zbliżonym wielkością do boiska piłkarskiego.
Zasady lacrosse i stroje zawodników łudząco przypominają hokeja na lodzie. To sport dynamiczny i widowiskowy - w każdym meczu zazwyczaj pada od 10 do 20 goli. Lacrosse jest sportem kontaktowym - drobne starcia czy zderzanie się kijami jest dozwolone i traktowane jako element gry, jednak istnieje też obszerna lista przewinień technicznych i osobistych.
Lacrosse jest obecnie uprawiany w ponad 30 krajach świata, na 5 kontynentach. Wywodzi się z Ameryki Północnej i tam też jest najpopularniejszy - w Stanach Zjednoczonych i w Kanadzie. Początki lacrosse w Polsce to rok 2007, a już rok później została powołana polska reprezentacja. To sport bardziej popularny wśród mężczyzn, ale mamy też 4 drużyny kobiece - z Warszawy, Poznania, Wrocławia i Trójmiasta. Co ciekawe, zasady kobiecej wersji lacrosse są zasadniczo różne od wersji męskiej, co ma na celu przede wszystkim ograniczenie kontaktu fizycznego.
Petanque - gra w bule
Petanque to tradycyjna francuska gra towarzyska z elementami zręcznościowymi. Rozgrywa się ją na pozbawionym trawy, podłużnym placu o powierzchni 60 metrów kwadratowych (15 x 4 metry). Polega na rzucaniu z wytyczonego okręgu metalowymi kulami (bulami) o średnicy około 8 cm i ciężarze około 700 gramów w kierunku małej kulki o średnicy 3 cm, nazywanej po francusku "cochonnet", co znaczy "prosiaczek" - jednak w Polsce popularna jest nazwa "świnka".
W petanque można grać w wersji singlowej, dubletowej (wtedy każdy gracz ma po 3 bule) lub tripletowej (każdy gracz ma 2 bule). Partia składa się z kilku rozgrywek, a pojedyncza rozgrywka zaczyna się wyrzuceniem świnki, a kończy, gdy gracze wyrzucą wszystkie bule. Punkty zdobywa się, jeśli bule naszej drużyny znajdują się bliżej świnki, niż bule drużyny przeciwnej, a zatem celem jest umieścić swoją bulę jak najbliżej świnki lub wybić punktujące bule przeciwnika. Gra toczy się do zdobycia 13 punktów przez jedną z drużyn.
Petanque jest popularna nie tylko we Francji, ale także w wielu krajach Europy (Belgia, Hiszpania, Włochy, Szwajcaria, Niemcy, Szwecja) i na świecie (Tunezja, Maroko, Wietnam, Tajlandia, Madagaskar, Kanada, Senegal). Rozgrywana jest jako sport nieolimpijski w ramach World Games. Zyskuje popularność także w Polsce, głównie w parkach i na niewybetonowanych skwerach. W Polskiej Federacji Petanque zrzeszone są już 32 kluby, a od 2003 roku odbywają się Mistrzostwa Polski. Nie jest to sport kondycyjny, ale stanowi ciekawą, zręcznościową rozrywkę rodzinną na świeżym powietrzu - grać w bule można w każdym wieku!
