O sposobie leczenia i o diecie decyduje lekarz diabetolog. Nieleczona cukrzyca ciążowa zagraża zarówno matce, jak i nienarodzonemu dziecku. Może doprowadzić do zakażenia układu pokarmowego, stanu przedrzucawkowego, chorób okołoporodowych u niemowlaka (np. hipoglikemii noworodków, zespołu niewydolności oddechowej noworodków), a także do obumarcia płodu.
Co ważne, cukrzyca ciążowa początkowo może nie dawać żadnych objawów lub tylko łagodne. Ciężarna kobieta odczuwa wówczas większe łaknienie, często oddaje mocz, czuje się osłabiona, cierpi na bóle głowy. Tego typu objawy może - po prostu - przypisywać ciąży, podczas gdy w rzeczywistości to oznaki hiperglikemii, czyli nienormalnie wysokiego poziomu cukru we krwi. Szacuje się, że cukrzyca ciążowa dotyka od 2 do 10 proc. ciężarnych kobiet. Cukrzycę ciążową rozpoznaje się przy pomocy badania laboratoryjnego krwi, takiego jak test obciążenia glukozą, czyli doustny test tolerancji glukozy (w skrócie DTTG lub z ang. OGTT - oral glucose tolerance test), który jest wpisany w standard opieki nad ciężarną.
Przyczyn cukrzycy ciążowej dopatruje się w zaburzeniach hormonalnych typowych dla ciąży, w tym wydzielaniem większych ilości estrogenu, progesteronu, laktogenu łożyskowego i prolaktyny oraz kortyzolu, które zakłócają działanie insuliny.
Czynniki ryzyka:
Po zdiagnozowaniu cukrzycy ciążowej codziennym zadaniem pozostaje kontrolowanie glikemii i utrzymywanie poziomu cukru we krwi na bezpiecznym poziomie. Leczenie polega przede wszystkim na stosowaniu diety oraz na regularnej aktywności fizycznej (niekiedy konieczne są też zastrzyki insuliny). Kluczowe jest też pilnowanie regularności posiłków i jedzenie w regularnych odstępach czasu. W kontrolowaniu glikemii pomaga ponadto niewielka przekąska przed snem, która może zapobiec nadmiernemu spadkowi cukru we krwi podczas snu (hipoglikemia nocna zdarza się dość często u osób chorych na cukrzycę, które przyjmują insulinę). Przekąski między posiłkami pomagają w rozłożeniu w czasie spożycia węglowodanów i w zjadaniu mniejszych porcji, co może pomóc w utrzymaniu stabilnego poziomu cukru we krwi.
W przypadku przekąski przed snem najlepiej jest ograniczyć się jednej do dwóch porcji białka raz do 15–30 gramów węglowodanów ogółem (choć trzeba mieć na uwadze, że zapotrzebowanie na węglowodany różni się w zależności od wielkości ciała i poziomu aktywności fizycznej każdej osoby). Przekąska przed snem może więc zawierać owoce, zboża lub nabiał jako źródło węglowodanów, a także warzywa nieskrobiowe.
Najlepiej jest wybierać tak zwane złożone węglowodany, takie jakie znajdziemy w pieczywie pełnoziarnistym, a także produkty zawierające cukry naturalne, a nie dodane. A zatem zamiast słodkich napojów lub dosładzanych miodem czy syropami posiłków, najlepiej wybrać świeże owoce oraz - dla przykładu - jogurt grecki, mleko sojowe lub chleb czy bułki wypiekane z mąki z pełnego przemiału.
Najlepsze przekąski (przykłady):