Torbiel Tarlova (ang. Tarlov cyst, perineural cyst) jest to torbiel wypełniona płynem mózgowo-rdzeniowym i zlokalizowana w okolicy okołokorzeniowej nerwów rdzeniowych. Najczęściej umiejscowiona jest na odcinku krzyżowym kręgosłupa, chociaż może objawić się w części szyjnej, piersiowej oraz lędźwiowej, albo też w kilku miejscach jednocześnie. W ściankach torbieli znajdują się włókna nerwowe. Jest anomalią wrodzoną, zazwyczaj przypadkowo odkrywaną w czasie badania rezonansem magnetycznym (MRI), wykonywanego przy okazji innych schorzeń, jak choćby zwyrodnienia kręgosłupa.
Nazwa torbieli pochodzi od nazwiska neurochirurga Isadora M. Tarlova, który po raz pierwszy opisał to schorzenie. Jest to schorzenie z grupy chorób układu nerwowego, związanych z zaburzeniami korzeni rdzeniowych i splotów nerwowych.
Jest to rzadkie schorzenie, o niejasnym pochodzeniu. Medycyna wyróżnia trzy typy torbieli Tarlova:
Małe torbiele, znajdujące się na odcinku lędźwiowym kręgosłupa, mogą nie dawać żadnych sygnałów. Dopiero gdy urosną powyżej 1,5 cm średnicy lub gdy uciskają nerwy lub doprowadzają do ich zaniku, objawy stają się uciążliwe. To przede wszystkim silny ból, odczuwany w okolicy lędźwi, promieniujący w stronę pośladków i nóg. Jeżeli torbiel umiejscowiona jest w górnym odcinku kręgosłupa pojawia się ból klatki piersiowej i górnej części pleców, a także szyi i kończyn górnych. Mięśnie rąk i nóg są osłabione i choremu dokuczają bolesne skurcze. Ból jest tak silny, że unieruchamia chorego, nieco łagodnieje, gdy chory się nie porusza. Dodatkowo ból się wzmaga w czasie kaszlu lub kichania.
Kolejnym objawem są parestezje, czyli mrowienie i drętwienie kończyn. Może pojawić się uczucie zimna, ciepła, osłabienie czucia w tych miejscach, które są unerwiane właśnie przez uciskany przez torbiel nerw. Torbiel Tarlova może też być przyczyną nietrzymania moczu, albo powodować ból w trakcie jego oddawania. Kolejne objawy to rwa kulszowa, bóle i zawroty głowy, zaburzenia równowagi oraz szumy uszne. Może też objawić się zespół niespokojnych nóg. Chorzy skarżą się także na impotencję.
Torbiele mogą ponadto uszkadzać lub podrażniać korzenie nerwowe, powodując zaburzenia czucia, bezwład, a w skrajnej sytuacji paraliż.
Jak już wspomniano, torbiele Tarlova wykrywane są przypadkowo. Najczęściej jest to badanie obrazowe rezonansem magnetycznym (MRI) lub tomografia komputerowa (TK). Badaniem potwierdzającym diagnozę jest badanie histopatologiczne. Torbiel Tarlova często współistnieje z takimi schorzeniami jak zespół Ehlersa-Danlosa lub zespół Marfama.
Leczenie torbieli Tarlova polega na ogół na wykonaniu zabiegu chirurgicznego. Polega na drenażu płynu mózgowo-rdzeniowego z torbieli lub na całkowitym usunięciu torbieli wraz z otaczającą tkanką. Jest to operacja niezwykle trudna i wymagająca doświadczenia, ponieważ trzeba ominąć włókna nerwowe przebiegające przez ścianki torbieli.
Do operacji dochodzi, gdy dotychczasowe leczenie nie przynosi efektu, a dolegliwości bólowe nie ustają oraz gdy torbiel osiągnie co najmniej 1,5 cm średnicy. Niestety, zabieg jest ryzykowny i grozi powikłaniami. Dlatego najpierw prowadzi się leczenie zachowawcze oraz fizykoterapię. Dopiero, gdy wszystko zawiedzie, lekarze decydują się na operację.