Nietrzymanie stolca - bardzo intymny problem
Nietrzymanie stolca jest to problem, który dotyczy przede wszystkim osób starszych (stanowi jedną ze zmian starczych) oraz dzieci. Dolegliwość ta polega na trudności z utrzymaniem kału oraz gazów w przewodzie pokarmowym. Szacuje się, że z inkontynencją ma problem od 3 do 5% społeczeństwa, jednakże dane te mogą być niedoszacowane, ponieważ jest to problem bardzo wstydliwy i większość osób, które się z nim boryka, nie chce się lekarzowi do tego przyznać.
Nietrzymanie stolca może prowadzić do bardzo poważnych powikłań. Głównymi skutkami tego problemu są podrażnienia, a nawet rany, tworzące się w obrębie odbytu, które z czasem mogą ulec zakażeniu. Oprócz przewlekłych, uporczywych ran, nietrzymanie stolca może skutkować poważnymi problemami psychicznymi. Osoby, które cierpią na tę dolegliwość, cechują się niską samooceną i z czasem wycofują się z z życia towarzyskiego i społecznych relacji. Dlatego tak ważne jest, by osoby z najbliższego otoczenia cierpiących na to schorzenie, zareagowały i namówiły chorego do leczenia. Niezmiernie ważna jest również dyskrecja oraz delikatność w rozmowie z osobami, które mają problem z nietrzymaniem stolca.
Nietrzymania stolca - objawy
O nietrzymaniu stolca mówi się wówczas, gdy osoba nie kontroluje wydostawania się stolca oraz gazów z przewodu pokarmowego. Jest to mimowolne oddawanie stolców, które mają zwykle luźną konsystencję. Samo niekontrolowanie uwalniania gazów również stanowi problem. Objawy te występują w dwóch formach. Pierwsza dotyczy osób, które czują potrzebę wypróżnienia się i nie zdążą z defekacją, a druga chorych nieodczuwających parcia (defekacja następuje samoistnie). Druga postać choroby jest dużo poważniejsza i trudniejsza do wyleczenia.
Przyczyny nietrzymania stolca
Schorzenie to najczęściej dotyka osób w podeszłym wieku, ponieważ wtedy najczęściej następuje osłabienie zwieraczy, które utrzymują stolec w przewodzie pokarmowym lub uszkodzenie nerwów, biorących udział w procesie wypróżniania.
Nietrzymanie stolca może być również spowodowane przebytymi urazami w obrębie miednicy oraz uszkodzeniami rdzenia kręgowego. Przyczynami tej dolegliwości są również problemy z jelitami, takie jak: przebyte liczne i przewlekłe biegunki, zespół jelita drażliwego, choroby zapalne jelit, wypadanie odbytnicy oraz żylaki odbytu.
W grupie ryzyka nietrzymania stolca znajdują się również cukrzycy oraz osoby, które przebyły udar mózgu. Dolegliwość ta dotyka także osób, u których stosowano radioterapię rejonów miednicy. Oprócz tych grup, na problem nietrzymania stolca narażone są również kobiety po porodzie naturalnym. Akcja porodowa powoduje chwilowe osłabienie zwieraczy, jednak problem ten może okazać się przewlekły i kobiety na długo po porodzie mogą borykać się z nietrzymaniem stolca. Poród siłami natury często kończy się nacięciem krocza, którego komplikacje mogą wywołać zaburzenia defekacji kału.
Nietrzymanie stolca: leczenie
Leczenie nietrzymania stolca rozpoczyna się szczegółowym wywiadem lekarskim, podczas którego lekarz musi zebrać informacje na temat częstości zaburzeń defekacji, a także przebytych chorób i dolegliwości jelitowych pacjenta. Wywiad może być uzupełniony specjalistycznymi badaniami, takimi jak: badania elektrofizjologiczne, kolonoskopią czy rezonansem magnetycznym miednicy. Leczenie uzależnione jest od prawdopodobnej przyczyny tej dolegliwości. Doraźnymi lekami na problemy z nietrzymaniem stolca są wszelkiego rodzaju preparaty antybiegunkowe, zapierające oraz wiążące konsystencję kału. Oprócz tych leków, specjaliści bardzo często zalecają wdrożenie lekkostrawnej, małoresztkowej diety. Jeżeli problem jest bardziej zaawansowany, pacjenci poddawani są fizykoterapii, polegającej na treningu mięśni dna miednicy.
Dużo poważniejszą formą leczenia nietrzymania stolca są zabiegi operacyjne, na które kierowani są pacjenci, u których problem jest bardzo dokuczliwy oraz nie pomogły wymienione wcześniej zachowawcze metody leczenia. Zabiegi operacyjne polegają najczęściej na rekonstrukcji zwieraczy, wszczepienie protezy zwieracza odbytu lub plastykę krocza i odbytu (jeżeli zaburzeniom defekacji kału towarzyszy również wypadanie odbytnicy lub nietrzymanie moczu).
