Wiązówka błotna (filipendula ulmaria) jest jedną z ciekawszych roślin, które można znaleźć na podmokłych terenach Azji oraz północnej i środkowej Europy. Inaczej nazywana jest tawułą błotną, tawułą łąkową, kropidłem błotnym, królową łąk albo kozią brodą. W Polsce tę odporną na niskie temperatury, pospolitą roślinę, spotyka się na żyznych, podmokłych łąkach, terenach bagnistych, nad brzegami wód i w mokrych rowach.
Pachnące migdałami kwiaty wiązówki nie wytwarzają nektaru, a jedynie duże ilości pyłku.
Głównym surowcem zielarskim wiązówki błotnej są kwiaty (flos ulmaria), rzadziej ziele rośliny (herba ulmaria). W okresie kwitnienia, czyli na przełomie czerwca i lipca, zbiera się i suszy całe kwiatostany. W nich zawarte są czynne biologicznie związki wiązówki błotnej, czyli:
- garbniki,
- olejek eteryczny,
- pochodne salicylowe,
- flawonoidy,
- sole mineralne,
- glikozydy fenolowe,
- kwasy organiczne,
- wanilina.
W pyłku kwiatowym wiązówki błotnej są też obecne witaminy B1, B2, C i E.
Zastosowanie wiązówki błotnej w leczeniu
W medycynie wiązówka błotna wykorzystywana była od lat jako środek o działaniu przeciwkrwotocznym i lekko przeciwbiegunkowym. Jej właściwości lecznicze doceniali Celtowie - korzystali z wiązówki, aby złagodzić ból i zbić gorączkę. W XIX wieku odkryto, że wiązówka błotna jest bardzo bogatym i naturalnym źródłem salicylanów, dopiero potem uzyskano podobną substancję - znaną i stosowaną do dziś aspirynę.
Wiązówka błotna stosowana jest w leczeniu przeziębienia z gorączką, schorzeń układu oddechowego, a także grypy, ponieważ działa napotnie, obniża temperaturę i jednocześnie łagodzi bóle mięśniowe i gośćcowe. Przeciwzapalne i przeciwbólowe działania wiązówki sprawiają, że zaleca się jej stosowanie w chorobach reumatycznych. Flawonoidy zawarte w kwiatach wiązówki działają żółcio- i moczopędnie, a także pobudzają czynność gruczołów potowych, dlatego stosuje się ją w leczeniu schorzeń, którym towarzyszy upośledzenie czynności nerek, a także przy biegunkach i obrzękach. Wiązówka używana jest także przy trudnościach z trawieniem i wchłanianiem pokarmu – przy zapaleniu i wrzodach żołądka, zgadze, nadkwasocie, nudnościach.
Wiązówka do przemywania oczu i w kosmetykach
Wiązówkę błotną stosuje się też do przemywania oczu przy leczeniu stanów zapalnych, do okładów na trudno gojące się rany, na owrzodzenia i przy uciążliwym trądziku.
Działanie ściągające, przeciwzapalne, łagodzące i odkażające wiązówki błotnej sprawia, że jest ona szeroko stosowana w przemyśle kosmetycznym. Kosmetyki z dodatkiem wiązówki wskazane są do pielęgnacji przetłuszczającej się skóry i włosów oraz do cery trądzikowej.
Wiązówka błotna, ze względu na przyjemny, migdałowy zapach, jest polecana do aromaterapii. Stosuje się ją także do aromatyzowania niektórych rodzajów piwa i wódki. Kąpiel z dodatkiem wiązówki błotnej zrelaksuje i uspokoi.
Wiązówka błotna, ze względu na zawartość garbników, znalazła również zastosowanie w farbowaniu tkanin. To z liści wiązówki uzyskuje się żółtozielony, a po dodaniu siarczanu żelaza, czarny, znakomicie barwiący tkaniny barwnik.
Przeciwwskazania i skutki uboczne
Preparatów z wiązówką nie powinny stosować osoby nadwrażliwe na salicylany i inne niesteroidowe leki przeciwzapalne, a także osoby chore na astmę.
Nie zaleca się jej też dzieciom do 12. roku życia, jak i kobietom w ciąży i karmiącym piersią.
Może cię również zainteresować:
