Dołącz do Zdrowia na Facebooku!
Choroba Beri-beri spowodowana jest niedoborem witaminy B1, czyli tiaminy. Jej obecność jest niezbędna do prawidłowego spalania glukozy oraz rozkładu węglowodanów. Uczestniczy w procesie wydzielania niektórych hormonów, przyspiesza gojenie się ran oraz zmniejsza odczucie bólu.
Niewystarczające stężenie witaminy w organizmie (wywołane m.in. nieprawidłową dietą) prowadzi do gromadzenia się tzw. kwasu pirogronowego, który powstaje w procesie rozkładu glukozy. Jego nadmiar i toksyczne właściwości prowadzą do uszkodzenia niektórych komórek nerwowych oraz grup mięśni należących do układu ruchu.
Choroba jest znana od wczesnego średniowiecza, obecnie rozpoznawana jest bardzo rzadko.
Objawy
Obok zmian w układzie nerwowym u pacjentów z chorobą Beri-beri obserwuje się znaczny spadek ciśnienia, brak apetytu, kołatanie serca oraz obrzęk twarzy, kończyn i tułowia. Mimo że to najbardziej charakterystyczne zmiany, w zależności od typu schorzenia, medycyna wyróżnia trzy typy choroby, mogą się od siebie różnić w niewielkim stopniu. Przy postaci suchej zmiany w układzie są tak duże i postępujące, że wielu pacjentów w końcowej fazie jest całkowicie sparaliżowanych. Odmianie mokrej towarzyszą zaburzenia rytmu serca, obrzęk oraz gorączka. Ostatnia z rozróżnianych to tzw. postać niemowlęca. Wraz z objawami typowymi dla typu mokrego mogą wystąpić problemy z trawieniem.
U pewnej grupy pacjentów obserwuje się zaburzenia psychiczne oraz "odbarwienia" na skórze.
Diagnoza i leczenie
Schorzenie można potwierdzić wykonując badanie krwi pod katem stężenia witaminy. Jedyną a zarazem najskuteczniejszą formą walki z chorobą Beri-beri jest uzupełnianie niedoborów witaminy poprzez wprowadzenie odpowiedniej diety.
Czytaj także:
Awitaminoza, czyli brak witamin
Witaminy z grupy B: ukoją nerwy i wspomogą metabolizm
Moda na witaminę D zdecydowanie na wyrost. Zdrowi ludzie nie potrzebują żadnych suplementów
