Szacuje się, że dziennie na tego typu ból uskarża się 30 proc. populacji. W większości przypadków dolegliwość mija samoistnie po upływie maksymalnie 8 tygodni.
Objawy
Lumbago - to bardzo silny ból kręgosłupa w okolicy lędźwiowej. Najczęściej wywołany jest urazem mechanicznym lub nadwerężeniem kręgosłupa i dotyka głównie osoby dorosłe. Atak lumbago może być również spowodowany dyskopatią lędźwiową lub sygnalizować problemy z innym układami np. moczowym (kamica nerkowa) lub pokarmowym (półpasiec). Bardzo rzadko lumbago okazuje się objawem dużo poważniejszej choroby np. nowotworu.
Diagnoza
Pierwszym krokiem w diagnostyce lumbago jest zakwalifikowanie rodzaju bólu do jednej z trzech kategorii:
- poważna patologia kręgosłupa (złamanie, choroba nowotworowa, infekcja kręgosłupa)
- dolegliwości towarzyszące np. rwa kulszowa
- nieswoisty ból lędźwiowego odcinka kręgosłupa (nie da się przypisać konkretnego czynnika sprawczego lub czynników sprawczych)
Aby to określić przeprowadza się wywiad. Jeśli pacjent ma mniej niż 20 lub więcej niż 50 lat, w krótkim czasie stracił na wadze, doznał gwałtownego urazu, dokuczają mu bóle w klatce piersiowej, gorączka, stale postępujący ból kręgosłupa - to istnieje ryzyko wystąpienia dużo poważniejszego schorzenia. W grupie ryzyka znajdują się osoby zażywające narkotyki, zarażone wirusem HIV oraz stosujące przez długi czas kortykosteroidy (leki psychotropowe), już mają deformacje kręgosłupa lub cierpią na tzw. zespół ogona końskiego (zespół objawów neurologicznych wywołanych uszkodzeniem końcowego odcinka rdzenia kręgowego).
Kolejnym etapem diagnozy są badania obrazowe. Rezonans magnetyczny wykonywany jest u pacjentów, u których istnieje prawdopodobieństwo wystąpienia poważniejszej choroby oraz u chorych z podejrzeniem rwy kulszowej, udowej itp. Zdjęcie RTG wykonywane jest u pacjentów z deformacjami kręgosłupa.
Leczenie
W większości przypadków, gdy nie ma przesłanek świadczących o poważniejszej chorobie, stosuje się leczenie farmakologiczne tj. leki przeciwbólowe oraz przeciwzapalne. Czasami pacjentom podaje się środki zmniejszające napięcie mięśniowe. Powrót do zdrowia przyśpiesza aktywność fizyczna, dlatego też lekarze odradzają ciągłe leżenie w czasie leczenia, które trwa od 4 do 8 tygodni. W przypadku przewlekłego bólu zaleca się fizykoterapię (m.in. laser, leczenie ultradźwiękami, masaże). Przy nieswoistym bólu okolic lędźwiowych rezygnuje się z akupunktury oraz leczenia steroidowego, miejscowego blokowania wyrostków stawowych czy stymulacji rdzenia kręgowego. Gdy dwuletnie leczenie zachowawcze nie przynosi efektów rozpoczyna się leczenie operacyjne. Z lumbago w pierwszej kolejności udajemy się lekarza rodzinnego, który zdecyduje o formie leczenia. Jeśli ogólnie stosowane leki przeciwbólowe nie przynoszą efektu, pacjent dostaje skierowanie na RTG kręgosłupa. Od jego wyniku zależne jest dalsze postępowanie, a także ewentualna wizyta u neurologa, ortopedy lub reumatologa.
Czytaj także:
Hiperostoza usztywniająca kręgosłupa (Choroba Forestiere-Rotes-de Querola)
