Jak działa rozrusznik serca?
Serce to skomplikowany narząd o delikatnej architekturze. Za jego pracę, czyli regularne skurcze dwóch przedsionków i dwóch komór, odpowiadają systematycznie generowane impulsy elektryczne. Funkcję generatora takich impulsów pełni węzeł zatokowo - przedsionkowy. Niekiedy funkcje węzła zostają zaburzone i powstaje niebezpieczeństwo, że rytm pracy serca stanie się zbyty powolny lub nieregularny.
Stymulator serca, inaczej zwany rozrusznikiem serca, może przejąć funkcję generowania impulsów do kurczenia się mięśnia sercowego. Rozrusznik jest niewielkim urządzeniem wykonanym z bezpiecznego dla zdrowia materiału. Składają się na niego akumulator oraz metalowe elektrody powleczone obojętnym biologicznie tworzywem. Elektrody te wprowadza się podczas zabiegu w sam mięsień sercowy różnymi drogami. Akumulator kieruje pracą rozrusznika. Jest w stanie wykryć obniżony rytm serca, a gdy spadnie on poniżej określonej częstotliwości, generuje impuls elektryczny. Dzięki niemu serce kurczy się, a jego praca jest podtrzymana. Rozruszniki serca używane w dzisiejszej kardiologii są naprawdę niewielkie i niemal niezawodne. Dzięki ich wszczepieniu można zapewnić bezpieczeństwo pacjentowi, który w przeciwnym razie byłby stale zagrożony zatrzymaniem akcji serca.
Komu zaleca się rozrusznik serca?
Istnieje kilka schorzeń serca, które są podstawą do implantowania rozrusznika serca. niektóre z nich wymagają bezwzględnego wszczepienia kardiostymulatora, inne mogą jedynie stanowić taką sugestię.
- Objawowa bradykardia
Bradykardia jest stanem, w którym częstotliwość uderzeń serca spada poniżej 60 na minutę. U młodych, zdrowych osób lub sportowców jest to stan normalny, często występujący i bezpieczny. Dlatego wskazanie do wszczepienia rozrusznika stanowi bradykardia objawowa - taka, która powoduje omdlenia, mocne zawroty głowy, utraty przytomności. U pacjentów z taką dolegliwością rozrusznik rozpoznaje stan niebezpiecznie obniżonej częstotliwości bicia serca i generuje impuls skłaniający je do kurczenia się.
- Zespół zatoki szyjnej
Ta choroba występuje u wielu osób starszych oraz chorujących na miażdżycę i objawia się omdleniami w wyniku przypadkowego, mechanicznego ucisku tętnicy szyjnej. Przyczyną jest nadwrażliwość receptorów odbierających wrażenie ciśnienia. Nacisk na tętnicę szyjną powoduje niebezpieczne obniżenie częstotliwości bicia serca.
- Zespół chorego węzła zatokowo - przedsionkowego
Zaburzenie to polega na niewydolności węzła zatokowo - przedsionkowego, którego zadaniem jest generowanie impulsów kurczących mięsień sercowy. Czynność tego węzła może zastąpić wszczepiony rozrusznik.
Wśród bezwzględnych wskazań do wszczepienia rozrusznika wymienia się także między innymi:
- Blok przedsionkowo - komorowy III i II stopnia
- Bloki odnóg pęczka Hisa
- Migotanie przedsionków
- Bradykardię objawową powodowaną przez leki, które chory musi nadal przyjmować
Operacja - przygotowanie, rekonwalescencja
Zabieg wszczepienia rozrusznika serca składa się z dwóch etapów: wprowadzenia elektrod oraz wszczepienia akumulatora. Wykonuje się go w znieczuleniu miejscowym, a pacjent pozostaje pod wpływem leków uspokajających.
Wprowadzenie elektrod najczęściej obywa się poprzez żyłę podobojczykową. Dawniej zajmowali się tym kardiochirurdzy, jednak dziś zabieg wykonują kardiolodzy. W czasie wprowadzania elektrod długości około 50 cm do komór, przedsionków lub w obie te lokalizacje lekarz obserwuje ich położenie poprzez rentgen. Sam stymulator wszczepia się przez niewielkie nacięcie pod lewym obojczykiem. Końcowa faza obejmuje połączenie stymulatora z elektrodami i zaprogramowanie urządzenia. Następnie rana po wszczepieniu akumulatora jest zaszywana. Operacja może trwać od godziny do kilku godzin, w zależności od wybranej techniki wprowadzania elektrod i drogi, przez którą trzeba je wprowadzić.
Wskazania przed operacją:
- pacjent powinien być przez 6 godzin na czczo
- należy poddać pacjenta szczepieniu na wirusowe zapalenie wątroby typu B
Po operacji pacjenci szybko dochodzą do siebie. Po wielu latach życia z rozrusznikiem może się on wyczerpać - wtedy konieczna jest reimplantacja, czyli wszczepienie nowego urządzenia.
Na co należy uważać?
Pacjentów zwykle informuje się, że na pracę rozrusznika serca negatywnie wpływa działanie pola elektrycznego oraz magnetycznego. Niestety, najczęściej niewiele mówi im takie ogólne zalecenie - stąd właśnie wzięły się mity dotyczące życia z rozrusznikiem. Można usłyszeć, że posiadanie stymulatora wyklucza wiele czynności, ze posiadanie w domu urządzeń elektrycznych jest dla pacjenta szkodliwe... Tymczasem życie z rozrusznikiem serca właściwie nie stwarza żadnych ograniczeń. Wystarczy pamiętać o kilku kwestiach.
- Bezpieczna odległość od pola elektrycznego lub magnetycznego to już 15 - 20 cm.
- Telefony komórkowe należy przykładać do ucha po przeciwnej stronie, niż znajduje się wszczepiony stymulator i nie wolno nosić ich w kieszonce na piersi.
- Bramki w sklepach lub skanery na lotnisku są bezpieczne, należy jedynie unikać zatrzymywania się w nich.
- Sport, o ile nie naraża na urazy miejsca wszczepienia stymulatora, jest bezpieczny.
Niektóre urządzenia posiadają również naklejki, które informują pacjentów z rozrusznikami o konieczności zachowania ostrożności.
To również może cię zainteresować:
