Szpiczak mnogi stanowi ok. 15 proc. wszystkich, diagnozowanych nowotworów krwi. Dużo częściej rozpoznawany jest u mężczyzn. Pewne predyspozycje genetyczne, kontakt z toksynami lub szkodliwymi toksynami stawia ich w grupie podwyższonego ryzyka. Niektóre badania wykazują zwiększoną zachorowalność u osób zakażonych wirusem HIV, wirusowym zapaleniem wątroby (WZW), opryszczką oraz EBV (wirus Epstein-Barr).
Szpiczak mnogi- objawy
Szpiczak mnogi powstaje z komórek plazmatycznych naturalnie występujących w szpiku kostnym odpowiedzialnych za produkcję przeciwciał. Z nie do końca znanych przyczyn zaczynają się rozprzestrzeniać i wytwarzać zbyt dużą ilość immunoglobulin (najczęściej typu IgG). Pacjenci z chorobą Kahlera skarżą się przede wszystkim na:
- bóle kostne, szczególnie w obrębie kręgosłupa, żeber (czasem głowy), nasilające się przy poruszaniu i zmianie pozycji w czasie snu
- osteoporozę, częste złamania
- obniżenie wzrostu
- niedokrwistość, nieregularne krwawienie z nosa, dziąseł, tendencję do siniaków
- neuropatię obwodową (zapalenie nerwów obwodowych)
Dodatkowo u chorych obserwuje się hiperkalcemie (podwyższony poziom wapnia), skłonność do częstych infekcji i towarzyszącej im gorączki, objawy niewydolności nerek, zespół nadlepkości krwi (krwawienie z błon śluzowych, zaburzenie widzenia, bóle i zawroty głowy, drgawki).
Jak diagnozuje się szpiczaka mnogiego
Ze względu na bardzo rozległe dolegliwości i objawy, aby ostatecznie potwierdzić szpiczaka mnogiego konieczne jest wykonanie szeregu badań. W pierwszej kolejności zleca się morfologię wraz z rozmazem (pozwala ona ocenić ilość oraz typ krwinek). Dzięki badaniom biochemicznym sprawdza się pracę nerek (stężenie kreatyniny oraz mocznika). Konieczne jest określenie poziomu wapnia, OB. oraz CRP (wszystkie wartości przekraczają dopuszczalne normy). Dodatkowo wykonuje się badanie moczu, a także biopsję szpiku kostnego.
Niezbędne są również badania obrazowe RTG układu kostnego, tomografia komputerowa bądź rezonans magnetyczny. Przy zmianach w nerkach konieczne jest USG.
Leczenie szpiczaka mnogiego
Łagodzenie objawów i walka z chorobą rozpoczyna się od wprowadzenia farmakoterapii oraz chemioterapii. U większości pacjentów konieczny jest przeszczep szpiku, dlatego wdrożenie leczenia oznacza początek poszukiwań dawcy.
Przeszczep szpiku może się przeprowadzony na dwa sposoby. W pierwszym przypadku przeszczepiany szpik pochodzi od obcego dawcy. Niestety bardzo niska odporność pacjentów sprawia, że u niemal 25 proc. chorych dochodzi do odrzucenia a pacjenci, w ciągu kilku miesięcy, umierają. Dużo lepszą metodą jest pobranie chorego materiału do przeszczepu, przed rozpoczęciem chemioterapii, i jego ponowne umieszczenie w organizmie po jej zakończeniu (metoda ta zwiększa jednak ryzyko zachorowania na białaczkę).
