Dieta, płeć, stan zdrowia, nawyki higieniczne i leki tworzą wspólnie niepowtarzalny zapach ciała konkretnej osoby. Za konkretny zapach odpowiadają bezpośrednio bakterie bytujące na skórze, które rozkładają pot, a dokładniej rzecz biorąc, związki znajdujące się w pocie. Zapach ciała może się zmieniać w wyniku burzy hormonalnych w ciele, infekcji, leków lub chorób podstawowych, takich jak cukrzyca, a także potraw, które zjedliśmy. Ktoś może pachnieć słodko, kwaśno, pikantnie lub niczym cebula, przy czym ilość wydzielanego potu nie jest jednoznacznie związana z silnym zapachem. Zależy od mikrobiomu bytującego na naszej skórze i tego, jak wchodzi w interakcje z potem.
Pocenie się to inaczej wydzielanie płynów na powierzchnię skóry przez gruczoły potowe. Wyróżnia się dwa ich rodzaje. Mamy zatem gruczoły ekrynowe (wydzielają pot bezpośrednio na powierzchnię skóry, aby ją ochłodzić) i apokrynowe (wydzielają dość gęstą, kleistą ciecz do mieszków włosowych). Za powstawanie zapachu ciała odpowiedzialne są gruczoły apokrynowe, które znajdują się pod pachami i w pachwinach. To właśnie pot wydzielany przez gruczoły apokrynowe zaczyna pachnieć w wyniku kontaktu z bakteriami, które rozkładają znajdujące się w nim związki, przede wszystkim białka. Ponieważ te gruczoły uaktywniają się dopiero w okresie dojrzewania, to wtedy nasze ciało zaczyna wydzielać silniejszy zapach.
Zapach potu to efekt pracy bakterii, które pochłaniają i rozkładają związki znajdujące się na skórze (pot, sebum i keratyna) i to one mogą potem nieprzyjemnie pachnieć. To, czy pachniemy przyjemnie czy też nie najlepiej, zależy więc od związków chemicznych, które "wyprodukowały" bakterie z tego, co znalazły w pocie wydzielonym przez gruczoły apokrynowe.
Na zapach ciała mają wpływ: ilości wydzielanego potu (niektóre osoby cierpią na nadpotliwość, wtedy pot ekrynowy, którego jest za dużo, aby zdążył szybko wyparować, miesza się z apokrynowym i ta mieszanka staje się pożywką dla bakterii), nadwaga (wtedy pocimy się silniej, aby schłodzić ciało), genetyka, a także takie czynniki jak aktywność fizyczna, wysoka temperatura otoczenia lub ciała oraz stres. Na nieprzyjemny zapach ciała mogą mieć ponadto wpływ choroby, takie jak:
Brzydki zapach potu może mieć też związek z zaburzeniami hormonalnymi, do jakich dochodzi w okresie klimakterium (nocne poty, uderzenia gorąca, wszystko to powoduje wydzielanie większych ilości cieczy). Zapach ciała może się też zmieniać w zależności od cyklu miesiączkowego, a także podczas ciąży.
Istnieją pokarmy, które mogą zmienić zapach naszego ciała. Chodzi tutaj o produkty bogate w siarkę, takie jak cebula, czosnek, por, kalafior, kapusta, brokuły, czerwone mięso. Związki siarki słyną z nieprzyjemnego zapachu. Ponadto za brzydki zapach ciała są odpowiedzialne: alkohol, kofeina, pikantne jedzenie, przyprawy (curry, kminek, glutaminian sodu).
Przypomnijmy, sam pot nie ma zapachu. Zapach pojawia się, gdy bakterie znajdujące się na skórze, wchodzą w kontakt z potem, uwalnianym przez gruczoły apokrynowe. Zwykle więc, aby pozbyć się nieprzyjemnego zapachu z ciała, wystarczy wziąć prysznic czy kąpiel i to załatwia sprawę na jakiś czas. Możemy też "utrudniać pracę" bakteriom stosując antyperspiranty (blokują gruczoły ekrynowe), dezodoranty (działają bezpośrednio na bakterie) czy perfumy (maskują zapach ciała), ale i tak w końcu potrzebne nam będzie mycie.
Jednak jeśli pomimo starannej higieny czujesz, że twój zapach ciała wyraźnie się zmienił, może to być oznaką toczącej się w organizmie choroby. Warto wówczas zasięgnąć porady lekarza.
Ta rzadka chorobę genetyczna powoduje, że organizm nie rozkłada związku chemicznego zwanego trimetyloaminą. W efekcie w pocie, moczu i oddechu chorej osoby czuje się zapach przypominający zapach zgniłych jaj, ryb lub śmieci.
Owocowy zapach ciała wiąże się z cukrzycą. W przebiegu cukrzycy może ponadto dojść do powikłania o nazwie kwasica ketonowa. Najczęściej bywa pierwszą oznaką cukrzycy typu 1, ale nie tylko - zdarza się przy cukrzycy typu 2 oraz innych rodzajach tej choroby. Kwasica ketonowa to ostry zespół zaburzeń przemiany węglowodanowej, tłuszczowej, białkowej oraz gospodarki wodno-elektrolitowej i równowagi kwasowo-zasadowej, do których dochodzi wskutek nagłego i dużego niedoboru insuliny. Wśród objawów jest też charakterystyczny zapach acetonu, wydobywający się z ust.
Schorzenia nerek czy wątroby mogą wiązać się z zapachem ciała przypominającym amoniak.
Zapach ciała pozostaje sprawą indywidualną. Zdarza się, że ten zapach przypomina zapach cebuli. Amerykańskie Towarzystwo Mikrobiologiczne wyjaśnia, że odpowiadają za to bakterie (w rodzaju Corynebacterium, Staphylococcus i Cutibacterium), które zamieniają bezwonne cząsteczki ludzkiego potu w inne związki, zwane tioalkoholami (grupa organicznych związków chemicznych, odpowiedników alkoholi, w których atom tlenu grupy hydroksylowej został zastąpiony atomem siarki).
Eksperci dodają, że cebulowy zapach ciała zwykle nie jest powodem do zmartwień. To efekt działania bakteri Staphylococcus hominis, która wytwarza 3-metylo-3-sulfanyloheksan-1-ol (3M3SH), tioalkohol o zapachu zgniłej cebuli. Niektóre rodzaje bakterii z rodziny Corynebacterium z kolei są odpowiedzialne za zapach ciała przypominający kminek. Jak wyjaśniają badacze "każdy z nas ma indywidualny skład mikroflory na skórze, co skutkuje różnorodnością zapachów, które wciąż mieszczą się w „normalnym" zakresie".
Jednak w przypadku, gdy zapach cebuli pod pachami jest szczególnie ostry, może to wskazywać na zaburzenie o nazwie bromhidrosis (osmidroza lub ozochrotia). Bromohidroza oznacza nieprzyjemny lub odrażający zapach ciała wynikający z dowolnej przyczyny, w tym złej higieny, infekcji, diety lub będący skutkiem ubocznym leków lub też mieć związek z dziedzicznymi zaburzeniami metabolicznymi. Może też być związany z nadmierną potliwością. Szczególnie silny zapach ciała został również powiązany z chorobami wątroby i nerek, a także nadczynnością tarczycy.
Źródła: my.clevelandclinic.org, health.harvard.edu, MedicalNewsToday.com, dermnetnz.org