Stopniowy zanik chrząstki stawowej wywołuje silny ból w stawie, które bardzo często utrudnia poruszanie się i wykonywanie codziennych czynności. Zwyrodnienie najczęściej pojawia się u kobiet po 50 roku życia oraz u osób ze znaczną nadwagą. Niekiedy ma podłoże genetyczne, może również pojawić po silnym urazie bądź wypadku.
Zwyrodnienie stawu biodrowego – jak do niego dochodzi?
Zwyrodnienie stawu biodrowego to stopniowe i nieodwracalne niszczenie chrząstki stawowej i innych tkanek, które tworzą staw. Uszkodzona chrząstka przestaje podtrzymywać i amortyzować staw. Zwiększające się w ten sposób tarcie kości prowadzi do tworzenia się na powierzchni stawów wyrośli kostnych, które nie tylko ograniczają jego ruchomość, ale ocierają się o staw co wywołuje silny ból.
Zwyrodnienie stawu dzieli się zazwyczaj na pierwotne i wtórne. Przyczyny powstawania pierwszego typu zmian nie są do końca znane. Jedna z teorii mówi, że zanikanie chrząstki może być konsekwencją zmian metabolicznych zachodzących w chrząstce lub zmiany w składzie płynu stawowego.
Zwyrodnienie wtórne ogromna większość chorych funduje sobie sama. Niezdrowa dieta, unikanie aktywności fizycznej to najprostsza droga do rozwoju otyłości, podwyższonego stężenia cholesterolu czy cukrzycy typu 2. Oba te schorzenia, które niejednokrotnie współistnieją przyczyniają się stopniowego niszczenia chrząstki. Dolegliwości te prowadzą przede wszystkim do zmian w jej budowie, niejednokrotnie dochodzą do tego jeszcze mikrourazy spowodowane zbyt dużą masą ciała lub przeciążeniem, np. gdy chory próbuje podnieść coś ciężkiego.
W grupie ryzyka znajdują się także osoby:
- starsze,
- z predyspozycjami genetycznymi,
- z nadwagą, które często dźwigają ciężkie przedmioty,
- miały już wcześniej problemy bądź uraz stawu biodrowego,
- mają nieprawidłowo wykształcony i rozwinięty staw,
- chorują na martwicę kości,
- dźwigające ciężkie przedmioty.
Zwyrodnienie stawu może być także konsekwencją tzw. dysplazji stawu biodrowego. Ta wada wrodzona prowadzi do niedorozwoju panewki stawowej. Schorzenie rozpoznawane jest u dziecka zaraz po urodzeniu i znacznie częściej dotyczy dziewczynek. Najbardziej charakterystycznym objawem dyspalzji jest objaw Ortolaniego (czyli tzw. przeskakiwanie) oraz Barlowa, tj. przez skórę wyraźnie wyczuwa się kość, która zamiast w stawie znajduje się obok niego. Aby wyleczyć dyspalzję w pierwszej kolejności rodzice muszą układać dziecko tak, aby czas miało szeroko rozsunięte biodra (m.in. tzw. szerokie pieluchowanie). Jeśli to nie pomaga zakłada się specjalne aparaty ortopedyczne.
Zwyrodnienie stawu biodrowego
Najbardziej charakterystycznym objawem tego, że ze stawem dzieje się coś niepokojącego jest ból w pachwinie i biodrze, nasilający się podczas chodzenia. Kiedy choroba jest już bardzo rozwinięta ból towarzyszy choremu niemal przez cały czas. Aby móc się jako tako poruszać chory zaczyna utykać. Dodatkowo zwyrodnienie wywołuje sztywność stawu oraz bardzo ogranicza jego ruchomość.
Wraz z rozwojem zwyrodnienia stawu biodrowego następują zniesienie szpary stawowej i całkowita utrata ruchomości stawu.
Zwyrodnienie stawu biodrowego – leczenie
Zwyrodnienie stawu biodrowego jest bardzo trudne do wyleczenia i niestety, prędzej czy później wymaga przeprowadzenia zabiegu operacyjnego i wymiany stawu biodrowego. Zanim jednak lekarz zaproponuje zabieg, w pierwszej kolejności zaleca choremu odciążenie stawu. Przede wszystkim pacjent musi pozbyć się zbędnych kilogramów, aby złagodzić ból lekarz przepisuje niesteroidowe leki przeciwzapalne oraz przeciwbólowe. Część pacjentów przyjmuje siarczan glukozaminy, który jak pozują badania łagodzi ból spowodowany uszkodzeniem czy zwyrodnieniem stawu. Kiedy te środki nie pomagają, konieczne jest wszczepienie sztuczne go stawu.
Zabieg nazywa się kapoplastyką. Polega on na wymianie panewki w miednicy i zastąpieniu jej tzw. kapą, którą zakłada się na głowę kości udowej. Operacja pozwala zachować naturalny kształt głowy oraz szyjki kości udowej oraz sprawia, że pacjenci szybciej wracają do sprawności i codziennych zajęć. Dodatkowo kapoplastyka minimalizuje prawdopodobieństwo zwichnięcia stawu oraz znika zupełnie ryzyko zmiany długości nóg.
Rehabilitacja po zabiegu
W pierwszych tygodniach po operacji chory powinien się oszczędzać, po to, aby nie doszło do zbytniego obciążenia stawu. Nie oznacza to jednak, że ma przez cały czas leżeć. Dobrze jest, w porozumieniu z rehabilitantem, dobrać specjalne ćwiczenia, które wzmocnią staw oraz mięśnie i przyśpieszą rekonwalescencję. Dodatkowo warto chodzić na spacery lub zapisać na basen. Z czasem można nawet zacząć jeździć na rolkach lub na nartach.
Chory musi jednak pamiętać, aby unikać leżenia na boku, zakładania nogi na nogę czy dźwigać ciężarów.
To również może cię zainteresować:
