Lewodopa a białko zawarte w pokarmach

Posiłki wysokobiałkowe, a więc zawierające dużo różnych aminokwasów, mogą przeszkadzać lewodopie w dotarciu do mózgu.

Lewodopa a białko zawarte w pokarmach

Badania potwierdziły te przypuszczenia i sugerują, że dieta niskobiałkowa może poprawić efekty działania lewodopy. Kto powinien stosować dietę niskobiałkową? Zależy to od rodzaju i nasilenia zaburzeń motorycznych występujących w zaawansowanej fazie choroby. Jeśli u chorego występują fluktuacje ruchowe zaburzające codzienne czynności lub chory zauważył niekorzystny wpływ obfitych posiłków na działanie lewodopy, należy spróbować wprowadzić dietę niskobiałkową i w tych sytuacjach może być ona pomocna. Należy pamiętać o konsultacjach z lekarzem prowadzącym chorego przed podjęciem takiej decyzji. Pacjenci, którzy mają wskazania do obniżenia podaży białka, powinni zredukować dzienną dawkę białka do 0,8 g na kg wagi ciała.

Ograniczenie spożycia białka do zalecanej ilości powinno zwiększyć i wydłużyć czas dobrej sprawności ruchowej w ciągu dnia.

Stosowanie diety niskobiałkowej nie powinno trwać dłużej niż 2-4 tygodnie. Po tym czasie lekarz powinien ponownie ocenić efekty stosowania diety niskobiałkowej i ustalić dalszy jej przebieg w zależności od potrzeb.

Jeżeli spożyjemy największą ilość białka podczas wieczornego posiłku, możemy spodziewać się dalszej poprawy ruchliwości u chorego.

Decyzja, czy odpowiednia ilość protein ma być spożywana w równych porcjach przez cały dzień, czy też głównie wieczorem, zależy od nasilenia choroby i od nawyków żywieniowych pacjenta. Dla chorych, którzy mają umiarkowane fluktuacje ruchowe, dieta niskobiałkowa z równomiernym rozłożeniem ilości białka na trzy równe posiłki, znajduje możliwość występowania wysokich poziomów aminokwasów. Zwiększenie spożywania węglowodanów, wraz z obniżonym dowozem białka może jeszcze bardziej ułatwić przechodzenie lewodopy do mózgu, przez zmniejszenie konkurencyjności ze strony innych aminokwasów. Jeśli przy obniżeniu ilości spożywanego białka zauważymy spadek masy ciała, należy zwiększyć w posiłkach zawartość węglowodanów, tak aby utrzymać należną wagę ciała. Ustalenie prawidłowej diety u osoby z chorobą Parkinsona należy konsultować z lekarzem prowadzącym lub dietetykiem.

Wskazówki praktyczne:

- owoce i warzywa należy spożywać 4-5 razy dziennie, a produkty zbożowe około 6 razy dziennie,

- 2-3 posiłki powinny zawierać składnik mięsny,

- przeciętnie dzienne posiłki powinny dostarczać od 25-30 kalorii na kilogram masy ciała. Jeżeli występują dyskinezy ruchowe, należy dostarczyć dodatkową ilość kalorii, aby zapobiec obniżeniu wagi ciała. Należy kontrolować wagę ciała przeciętnie raz w tygodniu.

- w zapobieganiu zaparciom i chorobom jelita grubego ważne jest dostarczanie odpowiedniej ilości błonnika oraz odpowiedniej ilości płynów w ciągu dnia. Błonnik występuje w całych niezmielonych ziarnach zbóż, owocach i warzywach. W razie potrzeby można dodawać surowe otręby. Konieczne jest też wypijanie odpowiedniej ilości płynów, przeciętnie 6-8 szklanek dziennie.

- należy starać się, aby pokarmy zawierały mało cholesterolu i tłuszczów nasyconych. Dzienna dawka cholesterolu nie powinna przekraczać 300 mg. Jeżeli jest potrzebna większa ilość kalorii, należy niedobór uzupełnić węglowodanami lub tłuszczami nienasyconymi.

- nadal kontrowersyjny pozostaje problem suplementacji witaminowej. U osób starszych z przewlekłą i długotrwałą chorobą występują pewne żywieniowe czynniki ryzyka, które uzasadniają stosowanie preparatów witaminowych. Z drugiej strony należy pamiętać, że witaminy to też lekarstwa i nadmierne stosowanie niektórych z nich może być szkodliwe.

- witamina B6 nie nasila objawów parkinsonizmu, jeśli jest stosowana w zalecanej dawce 2 mg dziennie. Jeśli stosuje się dodatkowo preparaty wielowitaminowe, dawka nie powinna przekraczać 5 mg Multiwitaminy bez witaminy B6 zalecane są tylko wtedy, gdy pacjent stosuje czystą lewodopę, a nie Madopar, Sinemet, Nakom.

- w chorobie Parkinsona może zdarzyć się obniżenie spożywanej ilości wapnia, przy ograniczeniu spożywania białka w postaci nabiału. Dzienna dawka wapnia powinna wynosić około 1000-1500 mg.

jeżeli konieczne jest uzupełnienie niedoboru żelaza należy spożywać je oddzielnie, nie w tym samym czasie co preparaty lewodopy (Madopar, Sinemet, Nakom), aby nie zmniejszyć działania tych leków.