Immunoglobuliny wytwarzane i wydzielane są przez tzw. komórki plazmatyczne. Powstają one wskutek pobudzenia limfocytów B i jako jedyne mają zdolność produkcji przeciwciał. Zadaniem immunoglobulin jest ochrona organizmu przed zagrożeniem zewnątrzkomórkowym. Dzięki zdolności wiązania i łączenia przeciwciał dochodzi do procesów, które umożliwiają zniszczenie zagrożenia.
Ze względu na specyficzną budowę (ich łańcuch występuje w czterech odmianach izotopowych) immunoglobuliny typu G (IgG) dzieli się na cztery typy:
- IgG1 - łączą się z białkiem gronkowca złocistego oraz paciorkowca, uczestniczą we wtórnej odpowiedzi immunologicznej organizmu oraz najlepiej i najsilniej aktywują tzw. dopełniacz (układ dopełniacza), jest to grupa kilkunastu białek występujących w osoczu krwi , które uczestniczą w procesach ochronnych organizmu
- IgG2 - wiążą ze sobą białka gronkowca złocistego oraz paciorkowca, mają nieduży wpływ na dopełniacz
- IgG3 - wchodzą w reakcję jedynie z białkami paciorkowca, oddziałują na układ dopełniacza, jednak nie aktywują go równie mocno co IgG1, ten typ immunoglobulin charakteryzuje się najdłuższym regionem zawiasowym (wiązaniem dwusiarczkowym)
- IgG4 - łączy się zarówno białka gronkowca oraz paciorkowca, staje się bardziej aktywny w późniejszych fazach odpowiedzi immunologicznej i w przeciwieństwie do poprzednich klas nie oddziałuje na układ dopełniacza
Immunoglobuliny typu G (IgG) jako jedyne mają zdolność przenikania przez łożysko
i zapewniają noworodkowi odporność bierną.
U zdrowej osoby stężenie immunoglobulin typu G (IgG) nie powinno przekraczać 9,0 - 15,0 g/l. Ich wysoki poziom może oznaczać m.in.:
- przewlekłe stany zapalne
- przewlekłe zapalenie wątroby
- kolagenozę
- AIDS
- szpiczaka mnogiego
- przewlekłą białaczkę limfatyczną
Zbyt niski poziom immunoglobulin typu G (IgG) najczęściej zwiastuje zespół nerczycowy, utratę białka z jelita lub nowotwór w obrębie układu chłonnego. Nieprawidłowe stężenie tych przeciwciał występuje u osób z usuniętą śledzioną lub będących w trakcie chemioterapii.