Immunoglobuliny typu M (IgM) wytwarzane są przez komórki plazmatyczne, czyli komórki odpowiedzialne przede wszystkim za produkcję przeciwciał. Pojedyncza cząsteczka IgM przypomina swoim kształtem płatek śniegu, gdy połączą się ze sobą mogą przybierają kształt podobny do kraba. Podobnie jak IgE nie zawierają tzw. regionu zawiasowego, czyli łączenia dwusiarczkowego.
Do immunoglobulin typu M zalicza się izoaglutyniny anty A i anty B,. Te szczególne przeciwciała obecne są w krwi (przede wszystkim w czerwonych krwinkach tj. erytrocytach ) i zapobiegają wystąpieniu chorób krwi.
Dlaczego są nam potrzebne?
Immunoglobuliny typu M (IgM) uczestniczą w tzw. pierwszej odpowiedzi immunologicznej. Kiedy w organizmie pojawia się patogen, one jako pierwsze aktywują się do zwalczenia zagrożenia. Zapamiętują charakterystyczne dla każdego wirusa lub bakterii cechy, dzięki czemu po rozpoznaniu znanego już zagrożenia szybciej reagują na zagrożenie. Mechanizm ten nazywany jest wtórną odpowiedzią immunologiczną. Dodatkowo IgM zaliczane są do przeciwciał wielospecyficznych. Mogą one wchodzić w "reakcję" z kilkoma różnymi patogenami naraz. Dzięki tej cesze organizm może się bronić przed chorobami autoimmunologicznymi.
Gdy jest ich za dużo
Choć może się wydawać, że "środków" do ochrony organizmu nigdy za wiele, jednak zbyt wysokie stężenie przeciwciał może nie wyjść na dobre. Prawidłowy poziom IgM nie powinien przekraczać 0,6 - 1,7 g/l. Znaczne przekroczenie normy może zwiastować:
- ostre stany zapalne
- wirusowe zapalenie wątroby
- choroby pasożytnicze
- pierwotną żółciową marskość wątroby
- makrobulinemię Waldenstroema
Gdy jest ich za mało
Za niski poziom immunoglobulin typu M (IgM) występuje zazwyczaj u osób z nowotworami układu chłonnego, po usunięciu śledziony (odpowiada ona m.in. za produkcję przeciwciał) oraz u chorych przechodzących chemioterapię.
