Czym jest bulimia? Przyczyny, objawy, leczenie bulimii

Bulimia (żarłoczność psychiczna, bulimia nervosa). Bulimia charakteryzuje się napadami objadania się i przyjmowania dużych porcji posiłków, po których następuje uczucie strachu przed przyrostem wagi, w konsekwencji czego chory najczęściej zaczyna prowokować wymioty. Innymi stosowanymi metodami są: przyjmowanie leków przeczyszczających, wykonywanie lewatyw oraz nadmierne i wycieńczające ćwiczenia fizyczne

Na bulimię cierpią zazwyczaj osoby nieakceptujące swojego wyglądu, posiadające niskie poczucie własnej wartości i chcące polepszyć swoje samopoczucie. Osoby te odczuwają głód nawet bezpośrednio po jedzeniu, jednak jednocześnie czują potrzebę wywołania wymiotów, które przynoszą im olbrzymią ulgę. Większość osób cierpiących na bulimię to kobiety. Wśród osób chorujących, spożywanie pokarmów wysokokalorycznych odbywa się zazwyczaj w ukryciu i najczęściej towarzyszy temu poczucie winy i dyskomfort. Częstą chorobą towarzyszącą bulimii jest depresja, która może prowadzić do sytuacji samobójczych.

Bulimia - przyczyny, rodzaje

Trudno określić co wywołuje bulimię. Najczęściej jest to błędne postrzeganie własnej osoby, które pojawia się na podłożu psychicznym. Chorzy mają bardzo niską samoocenę, często nie mogą poradzić sobie z życiowymi problemami. Zauważa się też, że osoby ciepiąca na bulimię często nie mają akceptacji ze strony rówieśników lub mają problemy rodzinne.

Duży wpływ na zbyt przesadne dbanie o własny wygląd mają obecne media, które przekazują młodym osobom przekłamany wizerunek idealnej kobiety. Bulimia dotyka najczęściej osoby nastoletnie, które ulegają presji tzw. idealnego wyglądu lansowanego przez media.

Wyróżnia się dwa typy bulimii. Pierwszy z nich to typ przeczyszczający, czyli taki w którym po napadzie głodu i obżarstwa następuje prowokacja wymiotów, zażywanie leków przeczyszczających, moczopędnych oraz lewatywy. Drugi typ to typ nieprzeczyszczający, w którym chorzy, zamiast wywoływać wymioty, stosują ścisłą dietę tzw. głodówkę, ograniczając ilość spożywanych pokarmów do minimum lub też wykonując długotrwałe i wyczerpujące ćwiczenia fizyczne (tzw. bulimia sportowa).

Bulimia - objawy

Osoby cierpiące na bulimię często ukrywają swoje problemy. Początkowo choroba może być niezauważalna i nie dawać jednoznacznych objawów. Jednak długotrwała może doprowadzić do śmierci. Bulimia powoduje wiele zaburzeń zdrowotnych i powolne wyniszczanie organizmu. Osoby cierpiące na bulimię charakteryzują się przesadnym dbaniem o swój wygląd i masę ciała. Bardzo często koncentrują się na jedzeniu i silnym pragnieniu. Początkowo epizody obżarstwa nie występują często, ale z czasem postępowania choroby mogą pojawić się nawet kilka razy dziennie.  Ze względu na utratę wielu składników odżywczych podczas wymiotów, u osób chorujących na bulimię mogą pojawiać się taki symptomy jak wypadanie włosów, łamliwość paznokci, zmiana barwy skóry, które są oznakami niedożywienia. Częstymi objawami są także obrzęki dłoni i stóp, a także ślady po prowokowanych wymiotach (w szczególności na palcach dłoni).

Bulimia - leczenie

Leczenie bulimii wymaga połączenia kilku metod i powinno być dobrane indywidualnie do każdego pacjenta, biorąc pod uwagę zaawansowanie choroby oraz jego stan psychiczny. Niezbędna okazuje się pomoc psychologa, a w ciężkich przypadkach nawet psychiatry oraz wsparcie dietetyka. Szczególnie skuteczna okazuje się terapia behawioralna, według której uznaje się że wzorzec fałszywego myślenia o swoim ciele, będący podstawą bulimii może być rozpoznany i zmieniony. Dodatkowo stosuje się leki antydepresyjne.

Terapie pomagające zwalczyć bulimię przeprowadza się zarówno grupowo jak i indywidualnie. Nieoceniona okazuje się także pomoc i wsparcie ze strony rodziny, w szczególności jeżeli bulimia dotyka osób młodych. Rola dietetyka także ma ogromne znaczenie, ponieważ pozwala on ustalić indywidualną dietę, która wpłynie na uzupełnienie niedoborów składników odżywczych, powstałych przez cały okres trwania choroby. Całkowity czas trwania leczenia jest różny, w zależności od stopnia zaawansowania choroby, indywidualnego podejścia osoby chorej, chęci zmiany oraz determinacji. 

Bulimia - skutki

Długotrwała choroba może wywołać nieodwracalne zmiany i powikłania w całym organizmie. Podczas wymiotów dochodzi do utraty minerałów, w szczególności potasu, który ma wpływ na prawidłową pracę serca, a także wapnia - który jest niezbędny do prawidłowej budowy kośćca. W związku z tym osoby długotrwale zmagające się z bulimią są bardziej narażone na wystąpienie w przyszłości osteoporozy.

Częste wymioty podrażniają ściany gardła i przełyku, mogą nawet doprowadzić do ich uszkodzenia np. do przerwania ciągłości przełyku. Najczęściej występującym skutkiem bulimii jest także uszkodzenie szkliwa zębów, ze względu na ciągłe i długotrwałe działanie kwasu solnego z żołądka na zęby, podczas wymiotów. Mogą również pojawiać się zapalenia dziąseł i ślinianek, owrzodzenia jamy ustnej, afty i pleśniawki. Częste odwadnianie organizmu może prowadzić do zaburzeń pracy nerek. Długotrwała bulimia doprowadza u kobiet do zaburzenia cyklu miesiączkowego, a w ostateczności nawet do jego całkowitego zatrzymania. Osoba chorująca na bulimię ciągle postrzega siebie jako osobę otyłą, obawia się zwiększenia wagi. Niska samoocena może przekształcić się w depresję.

Bulimia, a anoreksja

Zarówno bulimia jak i anoreksja to zaburzenia odżywiania. Oba są bardzo niebezpieczne dla zdrowia i mają podłoże psychologiczne. Najczęściej występują u młodych kobiet, w wieku 15-25 lat.

Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny, tak samo jak i bulimia jest chorobą w polegającą na lęku przed zwiększeniem masy ciała. Anorektycy tak samo jak i osoby z bulimią mają niskie poczucie własnej wartości, zaburzone postrzeganie swojej sylwetki oraz skłonności do stanów depresyjnych. Objawy anoreksji to głównie wstręt to jedzenia - przeciwnie do bulimii, w której występuje wzmożone łaknienie. Osoby cierpiące na anoreksje dostarczają do swojego organizmu znikome ilości jedzenia, pojawiają się u nich niedobory składników odżywczych, a w konsekwencji spadek masy ciała.

Zarówno anorektycy jak i bulimicy nie widzą problemu i nie przyznają się do zburzeń odżywiania. W przeciwieństwie do anoreksji, osoby z bulimią zazwyczaj mają w normie masę ciała, a także zdarzają się wśród nich osoby otyłe. Osoby cierpiące na te zaburzenia często mają wahania nastrojów, są drażliwe i przesadnie przejmują się swoim wyglądem. Diagnozy tych chorób dokonuje się zazwyczaj na podstawie opisu przekazanego przez rodzinę lub osoby bliskie.

Zarówno anoreksja jak i bulimia mogą być chorobą śmiertelną.