Postępujące zapalenie okostne, stawów oraz pogłębiające się deformacje to najbardziej charakterystyczne cechy osteoartropatii przerostowej. Mimo że przyczyny jej występowania nie są znane, to zdaniem specjalistów ten rodzaj zmian w układzie kostnym dużo częściej diagnozowana jest u pacjentów z chorobą płuc, serca, marskością bądź rakiem wątroby, wrzodziejącym zapaleniem jelita, chorobą Leśniowskiego-Crohna, rakiem przełyku lub grasiczakiem. Czasem za rozwojem schodzenia stoją uwarunkowania genetyczne.
Osteoartropatia przerostowa - objawy
Początkowo pacjenci nie obserwują u siebie żadnych niepokojących dolegliwości. Jednak wraz z postępem zaczynają się uskarżać na ból kości (szczególnie w okolicy goleni), kłopoty z poruszaniem oraz ruchomością stawów. Z czasem palce dłoni zaczynają zmieniać kształt i zmieniają się w tzw. palce pałeczkowate (paznokcie stają się zwiotczałe a paliczki pogrubione). W okolicy kolan, łokci oraz stawu skokowego kości tracą jakąkolwiek osłonę przez co stają bardzo dobrze wyczuwalne, a nawet delikatny dotyk czy ucisk wywołuje silny ból.
Sposoby diagnozowania osteoartropatii przerostowej
Przy stawianiu rozpoznania konieczne jest przeprowadzenie wywiadu z pacjentem ( o przebytych chorobach oraz ustaleniu czy w rodzinie chorego były przypadki zachorowania na osteoartropatię przerostową). Po analizę i zebranych danych oraz objawów zleca się badania obrazowe. Jeśli w obrazie RTG widoczne będą pogrubienia okostnej wzdłuż trzonów kości długich nie ma mowy o żadnych wątpliwościach. Ponieważ choroba bardzo szybko rozprzestrzenia się płuca konieczne jest wykonanie zdjęcia rentgenowskiego klatki piersiowej.
W czasie stawiania diagnozy należy wykluczyć inne schorzenia wywołujące zapalenie stawów, nowotwory, zmiany hormonalne (choroba tarczycy, akromegalia).
Leczenie osteoartropatii przerostowej
Ponieważ osteoartropatia przerostowa rzadko występuje samodzielnie jej leczenie zależne jest od postępowania typowego dla choroby podstawowej. W przypadku pacjentów z pierwotną postacią schorzenia wprowadza się przede wszystkim farmakoterapię (m.in. glikokortykosteroidy i środki łagodzące ból).
Zdarza się, że szczególnie przy dziedziczeniu żadne postępowanie nie jest konieczne, a choroba może się uaktywnić zarówno u bardzo małych dzieci jak i osób w podeszłym wieku.
