Gronkowiec - bakteria, której wszędzie pełno. Gatunki gronkowca i choroby z nim związane

Gronkowiec to bakteria, która odpowiada za wiele naszych chorób. Gronkowiec ma wiele gatunków - nie każdy z nich jest dla nas szkodliwy. Jakie choroby wywołują gronkowce i dlaczego nie wolno lekceważyć zakażenia tymi bakteriami?

Dołącz do Zdrowia na Facebooku!

Gronkowiec: co to jest?

Gronkowce (łac. Staphylococcus) to rodzaj bakterii, które pod mikroskopem nieco przypominają różnych rozmiarów i kształtów kiście winogron - stąd ich nazwa (staphyle to po grecku "grona").

Dotychczas odkryto 32 gatunki gronkowców, 16 z nich znaleziono u ludzi. Pozostałe nie mają dla człowieka większego znaczenia, odgrywają jednak ważną rolę w weterynarii. Najczęściej występujące gatunki gronkowca to:

• Staphylococcus aureus,
• Staphylococcus epidermidis,
• Staphylococcus haemolyticus, 
• Staphylococcus saprophyticus, 
• Staphylococcus lugdunensis.

Gronkowiec: Staphylococcus aureus

Najgroźniejsze dla człowieka są gatunki aureus oraz lugdunensis. Lugdunensis powoduje infekcje tkanek miękkich, krwiobiegu oraz okolic protez.

Staphylococcus aureus, czyli często występujący gronkowiec złocisty, to najbardziej chorobotwórczy z całego rodzaju gronkowców. Jest o wiele trwalszy niż pozostałe gronkowce - potrafi przetrwać w wysokiej temperaturze (nawet przy gotowaniu czy pieczeniu), nie reaguje na wiele antybiotyków. Szerzy się szczególnie w szpitalach, dlatego wielu pacjentów ulega zakażeniu gronkowcem złocistym. Można się nim zakazić drogą kropelkową, przez pokarm (mięso, sałatki, mleko i nabiał, ciastka, lody, kremy; ogólnie produkty niewłaściwie przechowywane i nieświeże), brudne ręce, przedmioty codziennego użytku oraz krew. Gronkowiec złocisty może wywołać:

• zatrucie pokarmowe,
• choroby układu oddechowego (zapalenie oskrzeli, płuc, migdałków, ucha, tchawicy),
• choroby układu moczowego,
• choroby skóry (np. czyraki, jęczmienie, ropnie, liszajce, zaknocice, zapalenie mieszków włosowych),
• posocznicę,
• zespół wstrząsu toksycznego,
• zapalenie opon mózgowych,
• zapalenie szpiku i kości,
• chorobę Rittera (ropną chorobę skóry, występującą głównie u noworodków).

Naukowcy przypuszczają, że od 10 do 50% z nas stale lub okresowo jest nosicielami gronkowca złocistego. Zwykle gnieździ się on w jamie nosowej. Nosiciele bakterii nie muszą wykazywać objawów zarażenia gronkowcem.

Gronkowiec: Staphylococcus epidermidis i saprophyticus

Gatunki epidermidis i saprophyticus również mogą wywoływać choroby, ale robią to rzadziej, zwykle u osób, które są na nie szczególnie narażone. Epidermidis atakuje głównie pacjentów szpitalnych, którzy mają wszczepione protezy stawowe, sercowe czy cewniki - obecność bakterii wiąże się z kontaktem organizmu z wykorzystanymi do zrobienia tych urządzeń materiałami. Saprophyticus odpowiada natomiast za infekcje dróg moczowych (przede wszystkim u kobiet w wieku reprodukcyjnym).

Gronkowiec: leczenie

Zakażenie gronkowcem leczy się antybiotykami. Niestety, wiele gatunków gronkowców jest na nie odpornych. Aby wybrać dobry antybiotyk, lekarz zleca przeprowadzenie badań krwi, moczu lub fragmentu zainfekowanej tkanki. Gronkowce atakują zwykle wtedy, gdy mamy obniżoną odporność; między innymi dlatego z łatwością dopadają pacjentów szpitali. W leczeniu ważne jest podreperowanie odporności chorego. Gronkowiec wywołuje wiele poważnych chorób, dlatego niezbędne jest fachowe leczenie.

Na sobie i w sobie masz 2 kg bakterii! Czy jest się czego bać?