Dołącz do Zdrowia na Facebooku!
Charakterystyczne dla zespołu Plummera-Vinsona zwężenia przełyku może rozwijać się przez wiele lat nie dając żadnych uciążliwych objawów. Dopiero gdy przyjmowanie pokarmów staje się bolesne pacjenci udają się do lekarza. Zespół Plummera-Vinsona najczęściej diagnozowany jest w krajach skandynawskich i u ok. 50 proc. wszystkich chorych przechodzi w nowotwór, dlatego też uznawany jest za stan przedrakowy.
Objawy zespołu Plummera-Vinsona
Obok zwężenia przełyku spowodowanego przykurczem przełyku i znacznych problemów z połykaniem pojawia się anemia , wywołana nieprawidłowym stężeniem żelaza w organizmie. U części pacjentów niedokrwistość mogła pojawić się i ustąpić w przeszłości, nawet na kilka lat przed rozwojem zmian w przełyku.
Dochodzi także do tzw. ektopii, czyli zamiany typu błony śluzowej przełyku na tą charakterystyczną dla żołądka . Prawdopodobnie to "przejście" odpowiada za powstawanie owrzodzeń, a w konsekwencji do znacznych problemów z przełykaniem oraz niedokrwistości.
Osoby z podejrzeniem zespołu Plummera-Vinsona mają blade powieki, w kącikach ust pojawiają wypryski a brodawki na języku stają się zaczerwienione i z czasem zaczynają zanikać.
Diagnoza zespołu Plummera-Vinsona
Jednym z ważniejszych i cenniejszych etapów rozpoznania jest wywiad z pacjentem. Aby poznać przyczynę utrzymujących się od kilku lat problemów z przełykaniem w pierwszej kolejności sięga się po badania radiologiczne. Następnie przy użyciu ezofagoskopu (rodzaj endoskopu ) ogląda się pierścienie przełyku oraz pobiera wycinek do badania histopatologicznego. W przypadku kobiet konieczne jest wykluczenie tzw. globusa, schorzenia charakteryzującego się poczuciem zalegania ciała obcego w gardle, ale nie wywołującego kłopotów z przełykaniem.
Leczenie zespołu Plummera-Vinsona
Pierwszym etapem leczenia jest zahamowanie postępu anemii. Zdarza się, że podając witaminy, żelazo oraz zmieniając jakość (oraz sposobu jedzenia tj. zmniejszenie kęsów oraz niejedzenie w pośpiechu i zbyt łapczywie) przyjmowanego pożywienia udaje się zatrzymać rozwój niedokrwistości oraz przywrócić sprawność przełyku . Jeśli środki doraźne nie przynoszą efektu przy pomocy aparatu Hurtsa rozszerza się przełyk lub wykonuje przecięcie bądź przerwanie błony pierścienia w przełyku. Przynoszą one znaczną ulgę i pozwalają uwolnić pacjenta od nieprzyjemnych dolegliwości na kilka lat. Czasem zdarza się, że chorobie towarzyszy tzw. zarzucanie żołądkowo-przełykowe lub zapalenie przełyku, wtedy konieczny jest zabieg operacyjny.
