Choroba Heinego-Medina (Polio)

Choroba Heinego-Medina, nazywana także polio, to choroba zakaźna. Wirus odpowiedzialny za rozwój schorzenia najczęściej przedostaje się do organizmu drogą wziewną lub za sprawą zanieczyszczonego pożywienia. Mimo że polio znane jest medycynie od połowy XIX wieku dopiero niedawno udało się znaleźć skuteczny sposób by uniknąć zachorowania. Nazwa choroby pochodzi od nazwisk jej odkrywców - Jakoba Heine i Karla Oskara Medina.

Dołącz do Zdrowia na Facebooku!

Na zakażenie wirusem polio najbardziej narażone są osoby nie stosujące się do podstawowych zasad higieny. Zazwyczaj trafia on do organizmu człowieka poprzez kontakt z fekaliami czy zanieczyszczoną żywnością. Dlatego najwięcej przypadków zachorowań na polio odnotowuje się w krajach, w których dostęp do bieżącej wody oraz środków sanitarnych jest bardzo ograniczony.

Objawy Choroby Heinego-Medina

Choroba Heinego-Medina prowadzi przede wszystkim do porażenia nerwów obwodowych, co niejednokrotnie skutkuje trwałym kalectwem lub śmiercią pacjenta. Tuż po zakażeniu patogen dociera do jelit gdzie przez około 12 dni dojrzewa i namnaża się. Jeśli organizm nie rozpozna w tym czasie zagrożenia i nie wytworzy przeciwciał wirus dociera do układu krwionośnego oraz węzłów chłonnych (tzw. wiremia pierwotna). Na tym etapie choroby układ immunologiczny nadal jest wstanie sam pokonać zagrożenie (tzw. zakażenie poronne), w sytuacji, gdy pozostaje on uśpiony patogen dociera do komórek ośrodkowego układu nerwowego (tzw. wiremia wtórna). W zależności od uszkodzonej przez wirusa struktury medycyna wyróżnia kilka typów polio:

- bezobjawowy (stanowi największą grupę zakażeń)

- zakażenie poronne

- jałowe zapalenie opon mózgowo - rdzeniowych

- postać porażenna

- postać rdzeniowa (charakteryzuje się asymetrycznym porażeniem mononeuronów - odpowiadają za czucie oraz skurcze - w mięśniach, szczególnie tych znajdujących się w kończynach)

- postać rdzeniowa (polio zaatakowało podstawę mózgu oraz jądra nerwów czaszkowych, ośrodek oddechowy i układ krążenia w rdzeniu przedłużonym)

- postać opuszkowo-rdzeniowa (łączy w sobie asymetryczne porażenie mięśni ze zmianami wywołanymi zajęciem podstawy mózgu)

- zapalenie mózgu

- zespół poporażenny (tzw. zespół post-polio)

W przypadku zakażenia poronnego dominuje gorączka , biegunka, ból gardła. Zmiany w obrębie układu oddechowego bardzo często mylone są z grypą. U pacjentów, u których nie wystąpiło porażenie pojawiają się zmiany neurologiczne objawiające się sztywnieniem szyi, nadwrażliwością na światło . Niekiedy, szczególnie w postaci porażennej dochodzi do uszkodzenia mięśni w kończynach, ale i tych odpowiedzialnych za oddychanie.

Diagnoza Choroby Heinego-Medina

Rozpoznanie polio opiera się o wywiad z pacjentem, analizę objawów oraz identyfikację szczepu wywołującego chorobę. Za materiał, na podstawie, którego izoluje się wirusa to zazwyczaj 2 próbki kału pobrane w 1 lub 2 dniowym odstępie, po upływie 4 tygodni od wystąpienia pierwszych objawów.

Leczenie Choroby Heinego-Medina

Najlepszym i najskuteczniejszym sposobem walki z chorobą są szczepienia, dzięki obowiązkowi ich wykonywania w Europie udało się ją praktycznie wyeliminować i od blisko 10 lat nie odnotowano żadnego zachorowania. Pierwsza dawka leku chroniącego przed polio podawana jest między 3 a 4 miesiącem życia dziecka.

Choroba Heinego-Medina jest chorobą bardzo niebezpieczną i trudną w leczeniu i niejednokrotnie prowadzącą do śmierci pacjenta. W sytuacji gdy dojdzie do zakażenia konieczna jest izolacja oraz hospitalizacja pacjenta. Leczenie ogranicza się do podawania leków przeciwbólowych oraz zmniejszających skurcze mięśni . W skrajnych przypadkach konieczna jest sztuczna wentylacja i nawadnianie. Łagodzenie ostrych objawów trwa zazwyczaj od 4 do 6 tygodni po jego zakończeniu większość pacjentów opuszcza szpital.

Bardzo cenną formą leczenia jest fizjoterapia. Zdarza się, że uszkodzenie mięśni jest trwałe i z pomocą ćwiczeniem można przywrócić kończynom dawną sprawność.

Czytaj także:

Rumień zakaźny

Bartoneloza

Mycie rąk? To ma sens!

Meningokoki i sepsa: komu realnie zagrażają?

Choroba Schönleina-Henocha (Choroba Schonleina-Henocha, plamica alergiczna)