Dyslektyk ma problemy z zapamiętaniem wyglądu pisanych słów, w związku z czym popełnia wiele błędów ortograficznych. Według przeprowadzonych badań na dysleksję cierpi ok 10-15 proc. dzieci w Polsce. Schorzenie częściej dotyka chłopców niż dziewczynki.
Dysleksja dotyka zaburzeń percepcji wzrokowej, fonologicznej lub jednej i drugiej jednocześnie (integracja procesów)
Dysleksja dzieli się na:
Często określając dyslektyka używa się jeszcze dodatkowych stwierdzeń i odmian dysleksji:
Dysleksja często jest bardzo trudnym schorzeniem do rozpoznania, ponieważ w większości przypadków jest uznawana jako wymówka dziecka przed starannym pisaniem czy dokładnym uczeniem się. Często dysleksji towarzyszą zaburzenia pamięci, trudności z mową i koncentracją uwagi. Diagnozę u dziecka można postawić dopiero po 9 roku życia.
Trudno ustalić jednoznaczną przyczynę tego schorzenia. Zgodnie z przeprowadzanymi badanymi zazwyczaj pojawia się nieprawidłowe przesyłanie bodźców pomiędzy obiema półkulami mózgu. Istnieje także powiązanie wystąpienia dysleksji z czynnikami genetycznymi, u osób w których rodzinach wystąpiły problemu dyslektyczne, prawdopodobieństwo rozwoju schorzenia jest większe.
Często dysleksja może być trudna do zdiagnozowania ponieważ jest uważna za lenistwo dziecka i brak chęci do nauki. Zazwyczaj objawy dysleksji pojawiają się już we wczesnych latach życia dziecka, które można warunkować jako czynniki ryzyka późniejszego wystąpienia schorzenia. Dzieci nie raczkują, ale od razu zaczynają chodzić. Występuje także opóźniony rozwój mowy, problemy z wypowiadaniem słów i głosek, a mowa często jest niewyraźna i niezrozumiała.
Innymi objawami dysleksji są:
Często dzieci dotknięte schorzeniem dysleksji rozwojowej mają problemy w nauce rysowania - nie rozpoznają nacisku ołówka; nauce języków obcych - nie zapamiętują gramatyki; nauce geografii - błędna orientacja geograficzna, błędne rozpoznawanie stron świata; trudności na lekcjach wychowania fizycznego - złe rozumienie instrukcji ćwiczeń, błędna orientacja przestrzeni i obniżona sprawność ruchowa. Dzieci bardzo często sprawiają wrażenie zdezorientowanych, nie skupiają uwagi, są rozproszone, a ich tempo pracy jest wyjątkowo wolne.
Osoby z dysleksją bardzo często są narażone na wiele niepowodzeń i nie radzą sobie w szkole. Nauka sprawia im bardzo duży wysiłek, często jest nieefektywna. Dzieci z rozpoznaną dysleksją nie różnią się poziomem inteligencji od innych dzieci.
Dysleksja jest schorzeniem którego nie można wyleczyć. Bardzo ważne jest jej jak najwcześniejsza diagnoza i odpowiednia praca z dzieckiem.
Dzieci cierpiące na zdiagnozowaną dysleksję rozwojową mają prawo do dłuższego czasu pisania egzaminów, pisania w oddzielnej sali, czytania na głos, pisania drukowanymi literami oraz zmiany czcionki druku w arkuszach egzaminacyjnych.
Pierwsze objawy dysleksji powinny zostać zauważone przez nauczycieli w przedszkolu lub zerówce. W późniejszych okresach dziecko można zakwalifikować do grupy ryzyka, a po 10 roku życia, dzieci u których ciągle utrzymują się objawy dyslektyczne powinny zostać skierowane na odpowiednie badania.
Rozpoznanie dysleksji polega na testach psychologicznych, w których bardzo istotna jest rozmowa z dzieckiem i rodzicami. Psycholog ocenia również sprawność intelektualną dziecka oraz wyklucza inne schorzenia które mogą powodować problemy w nauce. Psycholog przeprowadza również badanie słuchu fonetycznego oraz funkcji kinestetyczno-ruchowych oraz typu lateralizacji.
Bardzo ważne jest również przeprowadzanie sprawdzianów ortograficznych i na jej podstawie ocena znajomości ortografii przez dziecko.
W przypadku rozpoznania dysleksji rozwojowej bardzo ważna jest późniejsza terapia pedagogiczna. Jest ona długofalowa i głównie polega na wspieraniu ucznia i pomocy w radzeniu sobie z problemami. Ma ona na celi usprawnianie funkcji które są odpowiedzialne za umiejętność czytania i pisania.
W terapii z uczniem doskonali się także technikę ładnego pisania i dokładnego czytania. Terapia powinna być przeprowadzana przez odpowiedniego psychologa, ale także wspierana przez rodziców.