Zaczyna się od różowej plamki, która pojawia się na środku klatki piersiowej. Wraz z upływem czasu i rozwojem schorzenia, na skórze pacjenta pojawiają się i inne zmiany - plamki na tułowiu, rękach i nogach. Na ogół poza zasięgiem zmian pozostaje twarz chorego, a zmiany te nie pojawiają się też na:
- owłosionej skórze głowy (co odróżnia go od zwyczajnego łupieżu),
- dłoniach,
- podeszwach,
- opalonej skórze.
Niezmiernie rzadko u pacjentów notuje się owalne zmiany na błonie śluzowej jamy ustnej.
Najczęściej na łupież różowy Giberta chorują dzieci, nastolatki i ludzie młodzi. Choroba atakuje szybko i trwa około miesiąca, ustępuje samoistnie. Najwięcej przypadków zachorowań na to schorzenie notuje się wiosną i jesienią.
Najczęstsze objawy łupieżu różowego Giberta
Cechą charakterystyczną i jednoznacznym objawem wskazującym na łupież różowy Giberta jest blaszka macierzysta, czyli plamka pojawiająca się na tułowiu, o średnicy do kilku centymetrów, która najpierw jest różowa, a później zaczyna łuszczyć się na brzegach. Choroba nie jest uciążliwa, przynajmniej w pierwszej fazie jej powstania. Zmiana swędzi, ale umiarkowanie. Świąd nasila się przy wyższej temperaturze ciała i wystąpieniu potu.
Nowe plamki na tułowiu, rękach i nogach pojawiają się w tydzień po wystąpieniu blaszki macierzystej. Są różowe, okrągłe lub owalne i nie tracą swojego kształtu. Nie zlewają się w większe plamy.
Nasilenie objawów ma związek z poceniem się, dlatego aby uniknąć swędzenia, należy zmniejszyć intensywność aktywności fizycznej. Swędzenie może wystąpić także przy ciepłych kąpielach lub w kontakcie skóry z substancjami drażniącymi, np. szorstką wełną czy kosmetykami.
Przyczyny powstania łupieżu różowego
Lekarze nie są w stanie określić jednoznacznych przyczyn zachorowania na łupież różowy Giberta. Niewykluczone, że wywołują go drobnoustroje, może wirusy. Z badań wynika, że najbardziej prawdopodobnym czynnikiem jest wirus opryszczki typu 7 - dokładnie wirus HHV7. Choroba nie jest zaraźliwa i nie ma tendencji do nawracania. Objawy utrzymują się około miesiąca.
Łupież różowy Giberta - leczenie
Łupież różowy Giberta nie wymaga podjęcia żadnej terapii, ponieważ objawy znikają same po około 4-8 tygodniach od chwili pojawienia się blaszki macierzystej. Sam świąd nie jest na tyle uciążliwy, aby nie można było go znieść, ale jeśli już się nasila, pacjentom podaje się na ogół doustne leki przeciwhistaminowe w formie syropu lub tabletek, albo miejscowo sterydy. Choć leczenie tego typu zmniejsza nasilenie zmian skórnych i uczucie świądu, to może przyczyniać się w dłuższym czasie do powstawania kolejnych wysypek.
Dlatego najpierw warto spróbować zniwelować swędzenie towarzyszące łupieżowi różowemu Giberta domowymi sposobami. Łagodząco na świąd działają:
- okłady z sody oczyszczonej,
- okłady z octu jabłkowego,
- okłady ze świeżych ogórków,
- przemywanie zmian wywarem z lawendy lub rumianku.
Można też smarować plamki maścią z arniką lub nagietkiem lekarskim oraz stosować kosmetyki hipoalergiczne. Niektórym pacjentom na świąd pomaga naświetlanie zmian skórnych promieniami ultrafioletowymi - lekkie opalanie naturalne lub w warunkach solarium.
