Medycyna wyróżnia dwa rodzaje przetok: wewnętrzne i zewnętrzne. Pierwszy typ - przetoki wewnętrzne - łączą narządy. Natomiast połączenia narządów wewnętrznych ze skórą nazywany przetokami zewnętrznymi (narządowo-skórnymi).
Czasami konieczne jest stworzenie „sztucznej przetoki” - czyli stomii.
Przetoki wewnętrzne często są skutkiem przejścia procesu chorobowego poza narząd i zajęcia narządu sąsiedniego. Pierwszy typ przetoki rozwija się m.in. u pacjentów z chorobą nowotworową, szczególnie gdy zmiana nacieka i powoduje obumieranie tkanek. Przy chorobach jelit, takich jak Lesniowskiego - Crohna obserwuje się tzw. przetokę jelitową. Podobne kanały mogą tworzyć się także między naczyniami krwionośnymi.
Jak powstaje przetoka
Powstanie przetoki poprzedza stan zapalny. Postępujący i bez leczenia, tworzy niewielkie wybrzuszenie, rodzaj pęcherza, w którym zbiera się ropna wydzielina. W przypadku przetok odbytu „pierwszym” sygnałem świadczącym, ze może dojść do jej powstania jest właśnie ropień. Zatkanie struktur, przez które obecne w ludzkim ciele płyny mogą swobodnie przepływać sprawia, że konieczne jest znalezienie nowej drogi. Mimo to, cześć płynu zalega i konieczne jest jego usunięcie. Dolegliwości towarzyszące powstawaniu przetoki są bardzo rożne i ściśle związane z obszarem, którym powstają. W łagodnych przypadkach np. gdy zmiana pojawi się w okolicy zęba wystarczające jest wyleczenie stanu zapalnego. W poważniejszych sytuacjach zabieg chirurgiczny jest niezbędny.
Przetoka odbytu - rozpoznanie
O tym jak się rozpoznaje charakter przetok odbytu i jego okolic, przeczytaj w artykule Reguła Goodsalla.
Rozpoznanie i leczenie ropni i przetok odbytu to jeden z najstarszych problemów chirurgii proktologicznej. Pomimo, że zjawisko znane jest od czasów Hipokratesa metody postępowania są niezmienne. Niewiele też zmieniła się częstość powikłań, czyli nietrzymanie stolca. Ciągle jest duża.
