Subkliniczna niedoczynność tarczycy

Tarczyca to bardzo kapryśny a zarazem niezwykle ważny gruczoł. Jej niestabilny ?charakter? sprawia, że pojawiające się w jej obrębie choroby długo nie dają żadnych uchwytnych objawów. Pacjenci o ich istnieniu często dowiadują się podczas rutynowych badań. Jednym z tego typu schorzeń jest subkliniczna lub, jak bywa czasem nazywana, utajona niedoczynność tarczycy.

Dołącz do Zdrowia na Facebooku!

Schorzenie dużo częściej rozpoznawane jest u kobiet po 45 roku życia, osób z autoimmunologiczną chorobą tarczycy , leczonych z powodu nadczynności tarczycy tyreostatykami, radioaktywnym jodem oraz poddanych tyreoidektomii. Do grupy ryzyka należą także chorzy na cukrzycę typu I oraz pierwotną niedoczynność nadnerczy. Szacuje się, że utajona niedoczynność gruczołu może dotykać nawet 10 proc. populacji.

Objawy

Namacalne, a przede wszystkim, odczuwalne objawy subklinicznej niedoczynności tarczycy pojawiają się dopiero gdy choroba jest mocno zaawansowana. Pierwszym, najbardziej charakterystycznym "symptomem", który może stanowić zapowiedź zmian w gruczole jest nieznacznie podwyższona wartość TSH (więcej o hormonie, pełnionych funkcjach oraz o tym, co mogą oznaczać jego wahania przeczytasz tutaj ) przy jednoczesnym, prawidłowym stężeniu tzw. wolnych hormonów (T4 i T3).

Wraz z postępem choroby pacjenci zaczynają się skarżyć na zmęczenie, ciągłe odczuwanie zimna, suchość skóry, zaparcia. Dodatkowo pojawia się znaczne osłabienie mięśni, niepoprzedzona infekcją chrypka, obrzęk powiek, a także kłopoty z pamięcią. U pewnej grupy chorych wraz z rozwojem zmian w tarczycy obserwuje się skok stężenia cholesterolu .

Przebieg subklinicznej niedoczynności tarczycy może mieć bardzo różne natężenie. Czasem pierwsze objawy aktywują się po roku od początku rozwoju zmian, a czasem po kilku latach.

Diagnoza

Ponieważ ten rodzaj niedoczynności tarczycy zazwyczaj nie daje żadnych objawów jej rozpoznanie może być bardzo trudne. Ogromna część pacjentów dowiaduje się o chorobie zupełnie przypadkowo. Dlatego konieczne jest kontrolowanie wartości hormonu. Badania powinny być wykonywane najwcześniej po dwóch tygodniach i nie później niż trzy miesiące od ostatniego pomiaru. W przypadku pacjentów, u których zaczynają pojawiać się niepokojące objawy, zleca się przede wszystkim badanie krwi pod kątem stężenia hormonów tarczycy. Bywa, że wzrost TSH wywołany jest zmianami w obrębie przysadki mózgowej , niewydolnością nerek, chorobą psychiatryczną. Wzrost TSH może być również skutkiem przyjmowanych leków. Każdą z ewentualności przy stawianiu diagnozy należy dokładanie sprawdzić. Bardzo cennym źródłem informacji jest także wywiad z pacjentem i zebranie informacji o chorobach tarczycy w rodzinie.

Leczenie

Ryzyko wystąpienia klasycznej niedoczynności jest duże jedynie u pacjentów, u których poziom TSH przekracza 10 mIU/l. Dlatego też leczenie farmakologiczne stosowane jest tylko w tych szczególnych sytuacjach. Wprowadzenie odpowiedniej terapii przy takim stężeniu TSH niezbędne jest u kobiet w ciąży .

Choroby tarczycy to schorzenia, których leczenie oraz interpretacja wykonywanych przy ich diagnozowaniu badań budzi ogromne kontrowersje. Dlatego stawiający rozpoznanie specjalista powinien wykazać się nie tylko wiedzą, ale przede wszystkim dużym doświadczeniem.

Czytaj także:

Subkliniczna nadczynność tarczycy

Jod: przereklamowany, niezbędny, a może szkodliwy? Mikroelement, o którym wciąż jest głośno

Przeciwciała anty - Tg

Choroba Gravesa - Basedowa

Kretynizm