Dołącz do Zdrowia na Facebooku!
Zmiany zachodzące w mózgu przy apraksji nie powodują niedowładu, zaburzeń czucia, ani tzw. zespołu móżdżkowego. To zespół objawów, które prowadzą do znacznych problemów z chodzeniem, brakiem koordynacji ruchowej, czyli ataksji, kłopotów z mówieniem, oczopląsu, obniżonego napięcia mięśniowego, drżenia zamiarowego tj. mimowolnych, nierytmicznych ruchów głowy oraz kończyn górnych.
Objawy
Typowe dla schorzenia dolegliwości zależne są przede wszystkim od klasyfikacji schorzenia. Medycyna wyróżnia jego trzy odmiany. Pierwsza z nich to apraksja wyobrażeniowa. Zazwyczaj pojawia się przy bardzo poważnych uszkodzeniach i nie pozwala choremu na wykonanie zaplanowanego ruchu. Pojawia się przy zmianach miażdżycowych, otępieniu starczym bądź postępującym porażeniu.
Druga postać apraksji, ruchowa sprawia, że pacjenci mają duże problemy z wykonywaniem czynności wymagających dużej precyzji np. pisania czy składania, łączenia ze sobą drobnych elementów. Ich koordynacja jest bardzo niepewna i najczęściej obejmuje jedną ze stron, przeciwną od tej, w której doszło do uszkodzenia. Związana jest z uszkodzeniem tylnej części płata czołowego.
Ostatnia odmiana apraksji to postać wyobrażeniowo - ruchowa, nazywana także mieszaną. W tym przypadku chorzy doskonale znają mechanizm i sposób w jaki należy poprowadzić ruch by wykonać polecenie, jednak nie potrafią tego przełożyć i wykorzystać. Tak jakby z ich pamięci zniknął pozwalający go wykonać schemat. Pojawia się wraz ze zmianami w ciele modzelowatym.
Obecność zmian w mózgu może wywoływać tzw. persewerację ruchową, czyli uporczywe powtarzanie tej samej czynności.
Diagnoza i leczenie
W pierwszej kolejności konieczne jest przeprowadzenie wywiadu z pacjentem i próba oceny, na podstawie objawów, typu apraksji. Niekiedy w celu potwierdzenia schorzenia wykonuje się badania obrazowe, głównie rezonans magnetyczny.
Walka z chorobą może ograniczyć się farmakologii lub wymaga wykonania zabiegu. Wszystko zależy od skali i typu zmiany. Jedynie rehabilitacja, nie rzadko bardzo długa, stanowi stały element terapii. Niestety, w większości przypadków nie udaje się zatrzymać rozwój schorzenia i przywrócić poprzednią sprawności.
Czytaj także:
Pasażowalne encefalopatie gąbczaste
