Wrzody dwunastnicy

Zmiany wrzodowe dwunastnicy najczęściej rozwijają się między 25 a 55 rokiem życia. Ta wyjątkowo dokuczliwa i przewlekła choroba, choć może pojawić się różnych przyczyn, to najczęściej spowodowana jest infekcją bakteryjną. Szacuje się, że z jej powodu cierpi blisko 10 proc. populacji, w szczególności mężczyźni. Choroba może być dziedziczona.

Dołącz do Zdrowia na Facebooku!

Helicobacter pylori ta gramma ujemna bakteria odpowiada za blisko 80 proc. wszystkich wrzodów dwunastnicy zazwyczaj trafia ona do organizmu chorego drogą pokarmową już we wczesnym dzieciństwie, co do charakteru zakażenia zdania są podzielone. Zakłada się, że dochodzi do niego gastro-oralnie, oralnie-oralnie bądź fekalno-oralnie. Ten przypominający korkociąg patogen ma zdolność oddziaływania na układ immunologiczny dzięki czemu nie zostaje wychwycony przez przeciwciała i zniszczony. Wytwarzane przez niego enzymy (uerazy) uszkadzają błonę śluzową. Nie oznacza to jednak, że każdy zakażony choruje. Medycyna po dziś dzień nie zna czynników, które mogą o tym decydować. Wrzody najczęściej tworzą się w obrębie żołądka oraz dwunastnicy, ich obecność w innej przestrzeni jest niezwykle rzadka.

Powstawanie wrzodów może być związane z przyjmowanymi lekami, przede wszystkim tymi o działaniu przeciwzapalnym (osłabiają odpowiedź immunologiczną organizmu przez co sprzyjają uszkodzeniom błony śluzowej dwunastnicy jak i żołądka).

Nie bez znaczenia jest także stosowana dieta. Szczególnie niebezpieczna może być ta bogata w produkty wzmagające wydzielanie soków trawiennych. Do czynników znacznie podnoszących ryzyko zachorowania należą m.in. silny, długotrwały stres, nadużywanie alkoholu a także palenie papierosów.

Objawy

Pierwszym i zarazem najbardziej charakterystycznym objawem choroby wrzodowej jest ból, dokuczliwy ucisk. Przypominający pieczenie ból skupiony jest w nadbrzuszu lub z prawej strony, od środkowej linii ciała. Dolegliwości te mogą się pojawić na czczo lub kilka godzin po posiłku. Czasem pojawiają się, w nocy lub wczesnym rankiem, tzw. bóle głodowe, które niejednokrotnie ustępują po posiłku. Pacjenci bardzo często skarżą się na zaparcia (jeśli jednak uda im się wypróżnić stolec jest smolisty lub krwisty). Nie mają apetytu, szybko tracą wadze oraz uskarżają się na wzdęcia, niestrawność, zgagę oraz uczucie pełności.

Diagnoza

Pierwszym etapem rozpoznania jest wywiad z pacjentem oraz analiza objawów klinicznych. Następnie jeśli istnieje podejrzenie choroby wrzodowej wykonuje się endoskopię wraz z pobraniem materiału do badania histopatologicznego. Pozwala ono na dokładne przyjrzenie się zmianom oraz oszacowanie ich skali. Dodatkowo sięga się po badanie krwi pod katem obecności bakterii Helicobacter pylori oraz tzw. test oddechowy. Polega on na podaniu choremu roztworu mocznika i sprawdza stężenie dwutlenku węgla. U tych pacjentów, u których za rozwojem choroby stoi patogen będzie on bardzo wysoki. Czasem, szczególnie gdy istnieje podejrzenie rozprzestrzenienia się zmian zleca się badanie radiologiczne.

Leczenie

Walka z chorobą najczęściej sprowadza się do farmakoterapii. Stanowi ona kompilację trzech silnych leków tj. dwóch antybiotyków i środka hamującego wydzielanie kwasu żołądkowego. Prawidłowo prowadzone leczenie trwa zazwyczaj dwa tygodnie. Mimo że wrzody goją się i powstaje zdrowa błona śluzowa, jednak u pacjentów, u których proces gojenia znacznie się przedłuża mogą pojawić się kolejne wrzody. Co gorsza każda kolejna terapia jest dłuższa, a tym samym mniej skuteczna.

Przy krwawiących wrzodach konieczna jest gastroskopia. Zabieg operacyjny zalecany jest jedynie w przypadku powikłań, należą do nich: perforacja wrzodu, zwężenie nie ustępujące po leczeniu zachowawczym, nawroty krwawienia z przewodu pokarmowego.

Czytaj także:

Wrzody żołądka lub dwunastnicy, a dieta

Żołądek: kapryśna sakiewka pełna kwasu

Niestrawność

Wrzodziejące zapalenie jelita grubego

Nadkwasota żołądka