Dołącz do Zdrowia na Facebooku!
U pacjentów z tym rodzajem zapalenia wątroby obserwuje się wytwarzanie przez organizm dwóch typów autoprzeciwciał stopniowo wyniszczających narząd. Wskutek wady genetycznej bądź infekcji (wirusowej lub bakteryjnej) układ immunologiczny przy pomocy limfocytów rozpoznaje komórki własnego organizmu jako niebezpieczne i wytwarza przeciwko nim przeciwciała, przede wszystkim immunoglobuliny typu IgG . Część badaczy łączy taką reakcję organizmu z przyjmowaniem niektórych leków lub zatruciem chemikaliami bądź toksynami. Martwiczo-zapalne zmiany prowadzą do zwłóknienia a w konsekwencji do marskości wątroby.
Ponieważ choroba rzadko rozwija się samodzielnie w grupie największego ryzyko znajdują się osoby ze schorzeniami tarczycy (np. Hashimoto, choroba Gravesa-Basedowa), zapaleniem jelit, reumatoidalnym zapaleniem stawów, twardziny, zespołem Sjögrena , cukrzycą typu 1, wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego oraz toczniem rumieniowatym układowym.
Objawy
Towarzyszące chorobie objawy oraz ich nasilenie zależy od wieku pacjenta. W przypadku dzieci (tzw. typ 2) są one znacznie bardziej dokuczliwe a sama choroba ma agresywny przebieg. U osób starszych (typ 1) przebiega znacznie łagodniej. Najbardziej charakterystycznymi objawami autoimmunologicznego zapalenia wątroby są obrzęk brzucha, wzdęcia, znaczny spadek masy ciała. Bardzo często u chorych pojawiają się wymioty (w bardzo zaawansowanej postaci w wydzielinie występuje krew), skóra zmienia kolor ( żółtaczka ) i niejednokrotnie swędzi.
Diagnoza
Przy stawianiu diagnozy bardzo ważny jest wywiad z pacjentem. Na jego podstawie udaje się wykluczyć inne schorzenia a także poznać dotychczasową historie chorobową badanego. Następnie konieczne jest badanie krwi pod kątem specyficznych i typowych dla autoimmunologicznego zapalenia wątroby przeciwciał. Konieczne jest także pobranie materiału z wątroby do badania histopatologicznego. Dzięki niej nie tylko ostatecznie potwierdza się zapalenie wątroby, ale i określa skalę zmian. Biopsja jest powtarzana po upływie dwóch lat od zakończenia leczenia.
Leczenie
Najczęściej stosowaną terapią jest immunosupresja , która polega na doustnym przyjmowaniu glikortykosteroidów. Na taką formę leczenia reaguje blisko 80 proc. chorych. W pozostałych przypadkach wprowadza się inną kombinacje leków. Leczenie trwa zazwyczaj dwa lata a jego skuteczność potwierdza biopsja wątroby.
Czytaj także:
Ból brzucha - powiedz, gdzie i jak ci dokucza. Na podstawie objawów można postawić wstępną diagnozę
