Choroba Whipple'a wywołana jest przez bakterie zbliżone budową do paciorkowców. Do zakażenia dochodzi najczęściej drogą pokarmową. Patogeny naciekają na błonę śluzową jelita cienkiego, co prowadzi do zmian chorobowych w obrębie układu pokarmowego, sercowo-naczyniowego, oddechowego, a także stawów. U części pacjentów pojawiają się uszkodzenia skóry oraz ośrodkowego układu nerwowego.
Objawy
Najbardziej charakterystycznymi objawami choroby Whipple'a są biegunka oraz ból brzucha . Chorzy szybko tracą na wadze, mają powiększone węzły chłonne, a także uskarżają się na dolegliwości ze strony układu kostnego (bóle stawów). Zdarza się, ze schorzeniu towarzyszy gorączka, dreszcze, szmery sercowe, obrzęk kończyn lub wodobrzusze. W skrajnych przypadkach, gdy zmiany obejmą układ nerwowy może wystąpić zaburzenie snu, zmiany w zachowaniu chorego oraz zwiększone łaknienie i pragnienie.
Diagnoza
Podstawowym badaniem diagnostycznym w przypadku choroby Whipple'a jest endoskopia (materiał do badania pobierany jest przy użyciu tzw. kapsuły Crosby'ego, czyli bardzo cienkiej sondy). Pozwala ona na pobranie wycinka z jelita. Kolejne testy potwierdzają obecność komórek P.A.S., czyli dodatnich makrofagów w blaszce właściwej błony śluzowej jelita cienkiego. Dodatkowo u pacjentów z tą rzadką chorobą obserwuje się wzrost OB. , podwyższenie poziomu CRP oraz zmniejszenie albumin w osoczu krwi .
Leczenie
W walce z chorobą stosuje się przede wszystkim leczenie farmakologiczne i może ono trwać od 6 do 12 miesięcy. U pacjentów, u których schorzenie nawraca, schemat jest podobny, jedynie w przypadku zmian w ośrodkowym układzie nerwowym podaje się środki przenikające do płynu mózgowo-rdzeniowego.
Chcesz się dowiedzieć więcej, coś Cię niepokoi, zapytaj lekarza
