Schorzenie podejrzewa się przede wszystkich u pacjentów, u których ilość oddawanego w ciągu dnia moczu nie przekracza 100 ml. Przyczyny bezmoczu dzieli się na trzy grupy - przednerkowe, nerkowe i pozanerkowe. Przednerkowe przyczyny bezmoczu to:
- odwodnienie wywołane obfitymi wymiotami, biegunką lub rozległymi poparzeniami
- duża utrata krwi
- sepsa
- wstrząs kardiologiczny.
Przyczyny nerkowe wiążą się z zatruciem lekami, substancjami toksycznymi lub środkami używanymi do kontrastu. Dodatkowo mogą mieć związek z przebytą infekcją, rzucawką , transfuzją bądź chorobą nerek (zespół zmiażdżenia, niedokrwienie nerek, choroby miedniczkowe nerek).
W ostatniej grupie czynników tzw. pozanerkowych mogących wywołać bezmocz znajdują się kamienie nerkowe, guzy nerek, zrosty pooperacyjne, schistosomatoza (choroba pasożytnicza).
Objawy
Najbardziej charakterystycznym objawem bezmoczu jest zbyt mała ilość oddawanego moczu. Jednak duża część chorych skarży się na brak apetytu, osłabienie, wymioty, bóle brzucha. U niektórych pacjentów pojawia się krwawienia z dróg moczowych.
Diagnoza i leczenie
Przy rozpoznaniu, w większości przypadków, konieczne jest wykonanie badania obrazowego (zazwyczaj RTG) oraz USG jamy brzusznej. Dodatkowo zleca się standardowe badania laboratoryjne (mocz oraz krew).
Bezmocz może zagrażać ludzkiemu życiu, dlatego wymaga leczenia szpitalnego, które niejednokrotnie wiąże się z cewnikowaniem. Wczesne rozpoznanie może ograniczyć się do podawania leków (wspomagające ukrwienie oraz pracę nerek) oraz nawadniania pacjenta. W cięższych przypadkach konieczne są dializy , a niekiedy przeszczep organu. Jeśli choroba spowodowana jest niedrożnością kanalików nerkowych wykonuje się prosty zabieg operacyjny usuwający zator.
Chcesz się dowiedzieć więcej, coś Cię niepokoi, zapytaj lekarza
