Medycyna wyróżnia dwa rodzaje gigantyzmu - przysadkowy lub eunuchoidalny. Pierwszy z nich ma związek z zaburzeniem funkcjonowania przysadki mózgowej i nadprodukcją hormonu wzrostu. Drugi łączony jest z niedoborem hormonów płciowych.
Objawy
Gigantyzm eunuchoidalny wywołany jest niedoborem hormonów płciowych. Obniżony poziom, przede wszystkim estrogenu , prowadzi do opóźnionego kostnienia chrząstek nasadowych. Brak estrogenów uniemożliwia ich mineralizację. Charakterystyczny dla gigantyzmu ogromny wzrost objawia się stosunkowo późno. U mężczyzn wystąpienie tego rodzaju schorzenia ma związek z niedoczynnością jąder. Gigantyzm pojawia się również u panów, którym usunięto w dzieciństwie jądro, co doprowadziło do niedoboru hormonów płciowych. Schorzeniu mogą towarzyszyć bóle głowy, nadmierne pocenie oraz ogólne osłabienie. Gigantyzm najczęściej pojawia się u osób dorosłych między 30 a 45 rokiem życia. Obok wymienionych objawów "nadmiernemu wzrostowi" towarzyszy nieregularna miesiączka, zaostrzone rysów twarzy oraz opóźnione pokwitanie.
Gigantyzm nie zawsze łączy się zaburzeniami hormonalnymi. Zdarza się, że jest jednym z objawów zupełnie innego schorzenia. Może on wystąpić u chorych na zespół Marfana , zespół Beckwitha-Wiedemanna lub zespół Sotosa.
Diagnoza
W przypadku gigantyzmu eunuchoidalnego rozpoznanie opiera się o wywiad z pacjentem. Następnie wykonuje się tomografię komputerową. Pozwala ona zlokalizować guza przysadki mózgowej , który poprzez ucisk hamuje wydzielanie hormonów. Konieczne są również badania hormonalne, które określają wysokość stężenia estrogenów.
Leczenie
Walkę z gigantyzmem prowadzi się dwutorowo. Pierwszy etap leczenia wymaga operacyjnego usunięcia guza. Następnie pacjent przyjmuje leki pozwalające regulować poziom wydzielanych hormonów . W większości przypadku leczenie wymaga zniwelowania skutków wywołanych niedoborem estrogenów.
Zobacz także:
5 męskich dolegliwości, których nie wolno zlekceważyć
Jakich witamin potrzebuje mężczyzna?
Depresja u mężczyzn - poczucie męskości wystawione na próbę?
