Przyczyny pojawienia się tego rodzaju zmian skórnych nie są do końca znane. Najczęściej odpowiedzialne są za niego wirusy bądź bakterie. Schorzenie może występować w trzech wariantach.
Objawy
Rumień wysiękowy wielopostaciowy powstaje w skutek zakażenia wirusowego lub bakteryjnego. Bywa również konsekwencją nadwrażliwości na niektóre leki (np. sulfonamidy, antybiotyki ß-laktamowe, furosemid, barbiturany, sole złota, propranolol, tetracyklina, aspiryna) oraz powikłaniem po mycoplazmie lub histoplazmie (choroby wywołane przez grzyby). Do najbardziej charakterystycznych objawów rumienia wysiękowego wielopostaciowego zalicza się gorączkę , pęcherze, świąd oraz pieczenie. Medycyna wyróżnia trzy typy tego schorzenia, dlatego też nie wszystkie objawy muszą pojawić się u jednego pacjenta.
Pierwszemu rodzajowi rumienia - erythema multiforme minor, towarzyszy zaczerwieniony obrzęk, przypominający kształtem pierścień. Sporadycznie na skórze (głównie na kończynach) chorego pojawiają się pęcherze, które po pęknięciu tworzą nadżerki
Druga odmiana schorzenia to zespół Stevensa-Johnsona (erythema multiforme major). W przeciwieństwie do pierwszego typu pęcherze, zamiast na kończynach pojawiają się przede wszystkim na błonie śluzowej (jama ustna, narządy płciowe ). Pękające pęcherze zmieniają się w nadżerki, które w tym przypadku znacznie utrudniają funkcjonowanie organizmu. Zespół Lyella to trzeci i zarazem najcięższy rodzaj rumienia wysiękowego wielopostaciowego. Zmiany skórne zajmują błony śluzowe oraz niemal 90proc. powierzchni skóry. Podobnie jak we wszystkich typach choroby z pękniętych pęcherzy powstają nadżerki, które prowadzą do tzw. spełzania naskórka (odpadanie dużych warstw naskórka).
Diagnoza
Rozpoznanie opiera się przede wszystkim na wywiadzie z pacjentem oraz badaniu fizykalnym. Podstawą w diagnozie jest określenie przyczyny wystąpienia rumienia wysiękowego wielopostaciowego, niestety udaje się to tylko w 50 proc. przypadków. W przypadku pierwszego typu ważne jest rozróżnienie zmian wywołanych przez rumień od tych występujących przy pokrzywce festonowatej i pemfigoidzie (autoimmunologiczna choroba skóry).
Leczenie
Pierwszym etapem leczenia jest wyeliminowanie leku lub czynnika wywołującego nadwrażliwość. Kolejne kroki uzależnione są od rodzaju schorzenia. W najłagodniejszej postaci wystarcza podanie antybiotyków i zewnętrzne stosowanie maści na oparzenia. Jeśli u pacjenta został zdiagnozowany zespół Stevensa-Johnsona lub zespołu Lyella chory musi pozostać w szpitalu i być pod stałą opieką specjalistów od oparzeń . Uzupełniania się elektrolity, nawadnia. Dodatkowo pacjentowi podaje się duże dawki immunoglobulin i cyklosporyny. Sporadycznie w leczeniu wykorzystuje się glikokortykosteroidy, jednak zdania co do ich skuteczności są podzielone.
Czytaj także:
Włókniaki miękkie (molle) Stopa madurska (Grzybica madurska, mycetoma)
