Torbiel włosowa atakuje tkankę podskórną w okolicach szpary międzypośladkowej. Zmiany chorobowe pojawiają się na wysokości kości ogonowej lub krzyżowej. W grupie ryzyka znajdują się przede wszystkim mężczyźni o ciemnych włosach, prowadzący siedzący tryb życia, cierpiący na nadmierną potliwość i nie stosujący podstawowych zasad higieny. Zdarza się, że zatoka włosowa towarzyszy niektórym chorobom przewlekłym, cukrzycy , chorobą metabolicznym, otyłości. Pojawia się u osób z obniżoną odpornością wywołaną długotrwałym przyjmowaniem leków immunosupresyjnych.
Zatoka włosowa (torbiel włosowa) objawy i diagnoza
Zatoka włosowa wywołana jest przez bakterie beztlenowe. Gdy pojawia się infekcja oraz stan zapalny, organizm sam z pomocą białych krwinek, usuwa bakterie. Dochodzi jednak do powstania przestrzeni z jednym lub większą ilością otworów przez które wydostaje się ropa (zawierająca obumarłe komórki oraz resztki tkanek). Dodatkowo dochodzi do podrażnienia zakończeń nerwowych, pojawia się obrzęk, zaczerwienie oraz ból w okolicach pośladków. U niektórych chorych zmiany chorobowe wywołują gorączkę i dreszcze.
Pierwsze objawy torbieli włosowe j mogą przypominać zupełnie inne schorzenie. Przed postawieniem ostatecznej diagnozy lekarz powinien wykluczyć przetokę odbytu (tj. zapalenie, nieanatomicznego połączenia między kanałem odbytu a powierzchnią skóry). Podobne zmiany skórne towarzyszą ropniom odbytu, gruźlicy oraz chorobie Leśniowskiego-Crohna . Ostateczną odpowiedz daje zazwyczaj badanie USG.
Zatoka włosowa (torbiel włosowa) leczenie
W leczeniu torbieli włosowej stosuje się dwie metody. Pierwsza polega na nacięciu przez chirurga, w znieczuleniu miejscowym, torbieli i usunięciu zawartego w niej płynu. W celu uniknięcia ponownego zakażenia wycina się ok. 0,5 cm zdrowej tkanki. Następnie bardzo dokładnie oczyszcza skórę . Niestety, ten sposób nie gwarantuje końca kłopotów. Rana bardzo długo się goi (ok. 2-3 miesiące), a u niemal połowy pacjentów torbiel powraca.
Druga i bardziej skuteczna metoda leczenia torbieli włosowej polega na całkowitym wycięciu zmienionej chorobą tkanki. W przeciwieństwie do pierwszej metody nie zostawia się otwartych ran. Zszywa się dwoma rodzajami nici (wchłanialne oraz niewchłanialne) i usuwa się 10 dni po operacji. Zabieg wykonywany jest przy znieczuleniu ogólnym i wymaga od pacjenta kilkudniowego pobytu w szpitalu. Dodatkowo stosuje się terapię antybiotykową.
