Moczówka prosta

Kłopoty w obrębie układu moczowego mogą mieć różne podłoże. Bywają zapowiedzią choroby nerek, wady genetycznej lub, tak jak w przypadku moczówki prostej, mogą zwiastować zaburzenia hormonalne.

Dołącz do Zdrowia na Facebooku!

Utrata przez organizm "umiejętności" zagęszczania moczu to najbardziej charakterystyczny objaw moczówki prostej. Chorobie towarzyszy również poliuria (wielomocz) oraz polidypsja. Pierwszy termin oznacza wydalanie więcej niż 3 litrów moczu na dobę. Drugi to nadmierne pragnienie. Zdarza się, że polidypsja występuje u chorych na cukrzycę oraz nadczynność tarczycy.

Objawy

Moczówka prosta może wystąpić w dwóch postaciach - centralnej (czasem używa się terminów: ośrodkowa, wazopresynozależna, przysadkowo-podwzgórzowa) oraz nerkopochodnej.

Pierwszy rodzaj schorzenia, centralny, ma ścisły związek z zaburzeniami hormonalnymi . Nieprawidłowe działanie przysadki mózgowej prowadzi do niewłaściwej syntezy i niedoboru wazopresyny, hormonu wpływającego na skład i częstotliwość wydalania moczu. O moczówce prostej centralnej mówi się gdy uszkodzenie dotyka ponad 85 proc. wszystkich neuronów neurowydzielniczych.

Postać nerkopochodna (bywa dziedziczona) wiąże się z niewrażliwością cewki moczowej na działanie wazopresyny. Układ moczowy traci zdolność do zagęszczani moczu, co prowadzi do nadmiernego wydalania przez nerki wody. Zdarza się, że zmiany chorobowe w obrębie układu moczowego prowadzą do:

- przewlekłej niewydolność nerek

- tubulopatii (choroba nerek prowadząca do upośledzenia funkcji wydalniczych)

- choroby śródmiąższowej nerek

- przewlekłej hiperkalcemii (podwyższony poziom wapnia we krwi)

- hipokaliemii (zbyt wysokie stężenie potasu we krwi) Moczówce prostej bardzo często towarzyszy gorączka , zmęczenie, zaburzenie świadomości oraz ogólne osłabienie organizmu.

Diagnoza

Podstawą przy stawianiu diagnozy jest określenie przyczyny wystąpienia wielomoczu i polidypsji. Jest to konieczne, ponieważ obie dolegliwości mogą być objawem cukrzycy lub niewydolności nadnerczy.

Rozpoznanie opiera się ma badaniu moczu (określenie poziomu wody) oraz na obserwacji reakcji organizmu na podawaną wazopresynę. U chorych z postacią prostą, stężenie wazopresyny jest bardzo niskie, dlatego podawanie jej w postaci leku przywraca prawidłowe funkcje układu moczowego . W przypadku osób z postacią nerkopochodną, stężenie wazopresyny jest wysokie, podawanie jej nie powoduje żadnych reakcji organizmu. W niektórych przypadkach wykonuje się rezonans magnetyczny, pozwala on wykluczyć wszelkie zmiany chorobowe w mózgu .

Leczenie

Jeśli za chorobę odpowiedzialny jest guz lub narośl w okolicy przysadki mózgowej konieczne jest leczenie operacyjne. W pozostałych przypadkach stosuje się farmakologię. Najczęściej są to preparaty na bazie wazopresyny oraz środki zwiększające reakcję organizmu na obecność tego hormonu. Sporadycznie zaleca się przyjmowanie niesteroidowych leków przeciwbólowych.

Czytaj także:

Nefropatia toczniowa

Alkaptonuria, czyli wrodzone błędy metabolizmu