Moczówka prosta

K³opoty w obrêbie uk³adu moczowego mog± mieæ ró¿ne pod³o¿e. Bywaj± zapowiedzi± choroby nerek, wady genetycznej lub, tak jak w przypadku moczówki prostej, mog± zwiastowaæ zaburzenia hormonalne.

Do³±cz do Zdrowia na Facebooku!

Utrata przez organizm "umiejêtno¶ci" zagêszczania moczu to najbardziej charakterystyczny objaw moczówki prostej. Chorobie towarzyszy równie¿ poliuria (wielomocz) oraz polidypsja. Pierwszy termin oznacza wydalanie wiêcej ni¿ 3 litrów moczu na dobê. Drugi to nadmierne pragnienie. Zdarza siê, ¿e polidypsja wystêpuje u chorych na cukrzycê oraz nadczynno¶æ tarczycy.

Objawy

Moczówka prosta mo¿e wyst±piæ w dwóch postaciach - centralnej (czasem u¿ywa siê terminów: o¶rodkowa, wazopresynozale¿na, przysadkowo-podwzgórzowa) oraz nerkopochodnej.

Pierwszy rodzaj schorzenia, centralny, ma ¶cis³y zwi±zek z zaburzeniami hormonalnymi . Nieprawid³owe dzia³anie przysadki mózgowej prowadzi do niew³a¶ciwej syntezy i niedoboru wazopresyny, hormonu wp³ywaj±cego na sk³ad i czêstotliwo¶æ wydalania moczu. O moczówce prostej centralnej mówi siê gdy uszkodzenie dotyka ponad 85 proc. wszystkich neuronów neurowydzielniczych.

Postaæ nerkopochodna (bywa dziedziczona) wi±¿e siê z niewra¿liwo¶ci± cewki moczowej na dzia³anie wazopresyny. Uk³ad moczowy traci zdolno¶æ do zagêszczani moczu, co prowadzi do nadmiernego wydalania przez nerki wody. Zdarza siê, ¿e zmiany chorobowe w obrêbie uk³adu moczowego prowadz± do:

- przewlek³ej niewydolno¶æ nerek

- tubulopatii (choroba nerek prowadz±ca do upo¶ledzenia funkcji wydalniczych)

- choroby ¶ródmi±¿szowej nerek

- przewlek³ej hiperkalcemii (podwy¿szony poziom wapnia we krwi)

- hipokaliemii (zbyt wysokie stê¿enie potasu we krwi) Moczówce prostej bardzo czêsto towarzyszy gor±czka , zmêczenie, zaburzenie ¶wiadomo¶ci oraz ogólne os³abienie organizmu.

Diagnoza

Podstaw± przy stawianiu diagnozy jest okre¶lenie przyczyny wyst±pienia wielomoczu i polidypsji. Jest to konieczne, poniewa¿ obie dolegliwo¶ci mog± byæ objawem cukrzycy lub niewydolno¶ci nadnerczy.

Rozpoznanie opiera siê ma badaniu moczu (okre¶lenie poziomu wody) oraz na obserwacji reakcji organizmu na podawan± wazopresynê. U chorych z postaci± prost±, stê¿enie wazopresyny jest bardzo niskie, dlatego podawanie jej w postaci leku przywraca prawid³owe funkcje uk³adu moczowego . W przypadku osób z postaci± nerkopochodn±, stê¿enie wazopresyny jest wysokie, podawanie jej nie powoduje ¿adnych reakcji organizmu. W niektórych przypadkach wykonuje siê rezonans magnetyczny, pozwala on wykluczyæ wszelkie zmiany chorobowe w mózgu .

Leczenie

Je¶li za chorobê odpowiedzialny jest guz lub naro¶l w okolicy przysadki mózgowej konieczne jest leczenie operacyjne. W pozosta³ych przypadkach stosuje siê farmakologiê. Najczê¶ciej s± to preparaty na bazie wazopresyny oraz ¶rodki zwiêkszaj±ce reakcjê organizmu na obecno¶æ tego hormonu. Sporadycznie zaleca siê przyjmowanie niesteroidowych leków przeciwbólowych.

Czytaj tak¿e:

Nefropatia toczniowa

Alkaptonuria, czyli wrodzone b³êdy metabolizmu