Protezy robi się także wtedy, gdy pacjenta nie stać na implanty.
Do tej pory najpopularniejsze były najprostsze, wykonane z tworzyw sztucznych tzw. protezy osiadające. Jeśli pacjent w ogóle nie ma zębów, to takie protezy nazywane są protezami całkowitymi i trzymają się na swoim miejscu na zasadzie przyssania. O ile jednak z górną protezą całkowitą nie ma na ogół problemów, bo dzięki podciśnieniu, jakie wytwarza się między powierzchnią protezy a podniebieniem , trzyma się ona dość stabilnie, o tyle dolna może się przesuwać, a nawet wypaść. W aptekach można kupić specjalne preparaty - rodzaj kleju, który pomaga utrzymać protezę na miejscu. Jeśli proteza bardzo się przesuwa, to jest jeszcze inne wyjście. Tę jej część, która styka się z błoną śluzową, można wykonać z tworzywa elastycznego, dzięki czemu proteza będzie się lepiej trzymać. Kolejna możliwość: jeśli pacjent nie ma zębów , na których można by zaczepić protezę, można mu wszczepić dwa lub więcej implantów, na których będzie można ją oprzeć.
Jeśli pacjent ma zęby, to wykonuje się protezę osiadającą częściową, która utrzymuje się na podłożu za pomocą klamer, zwanych przez pacjentów drucikami lub haczykami. Elementy te pogarszają estetykę, gdyż zwykle są widoczne na zębach. Proteza ta nosi nazwę adekwatną do jej właściwości: osiada ona na szczęce, a to dlatego, że wszystkie siły, jakie powstają w czasie gryzienia i żucia pokarmu, przenoszą się nie na same zęby, lecz na błonę śluzową. Błona jest wówczas "uklepywana", proteza zapada się coraz niżej na szczęce, aż po trzech-czterech latach trzeba ją wymienić.
Alternatywą dla osiadających są protezy szkieletowe . Sztuczne zęby są wówczas osadzone na konstrukcji odlanej z metalu. Taką protezę umocowuje się na pozostałych zębach za pomocą elementów zwanych "cierniami" i niestety często widocznych klamer. Protezy szkieletowe mają tę zaletę, że siły, które powstają w czasie gryzienia i żucia pokarmu, przenoszą się na zęby - i bardzo dobrze, bo one są do tego przystosowane, w przeciwieństwie do błon śluzowych. Protezy te są trwałe - wytrzymują osiem-dziesięć lat, nie "uklepują" błony śluzowej ani nie wbijają się w szczękę.
Modyfikacją protezy szkieletowej są protezy bezklamrowe. Jak nazwa wskazuje, nie mają one widocznych klamer, co daje bardzo dobry efekt estetyczny. Proteza trzyma się na szczęce w następujący sposób: na zdrowe zęby sąsiadujące z protezą założone są korony, a w nich są umieszczone specjalne zaczepy, które pasują do końcówek protezy i razem zamykają się tak jak zatrzask w naszyjniku. Protezy częściowe osiadające, szkieletowe i bezklamrowe można zastosować jedynie wtedy, gdy pacjent ma jeszcze część własnych zębów.
We wszystkich protezach zęby wykonane są najczęściej z tworzyw sztucznych albo z porcelany. Czasem wykonuje się też protezy tymczasowe. Służą one przez kilka miesięcy tym pacjentom, którzy mają wszczepione implanty i czekają, aż się one zagoją.
Dane tu przedstawione mają jedynie wartość informacyjną i nie mogą zastąpić indywidualnej porady lekarskiej.
