Najbardziej narażone na rozwój zespołu Wallenberga są osoby z nadciśnieniem tętniczym, dysplazją włóknisto-mięśniową lub niektórymi chorobami układowymi jak zespołem Ehlersa-Danlosa, zespołem Marfana, torbielowatą martwicą błony środkowej, reumatoidalnym zapaleniem stawów. Zatrzymanie przepływu w tętnicy niejednokrotnie stanowi konsekwencję pozornie banalnego urazu (np. zbyt gwałtownego przekręcenia głowy) lub powikłanie po przyjmowanych lekach.
Zespół Wallenberga - objawy
Mimo że towarzyszące zespołowi Wallenberga dolegliwości mogą być bardzo różne, to pacjenci najczęściej skarżą się na silne bóle karku oraz głowy. Często pojawia się ataksja (niezborność ruchów), czyli problemy z poruszaniem się, drżenie, porażenie nerwów czaszkowych, problemy z czuciem. U części zgłaszających się do lekarza osób obserwuje się oczopląs, zespół Hornera (przerwanie nerwu łączącego oko z pniem mózgu) oraz niedosłuch. Pęknięcie zatkanego naczynia krwionośnego sprzyja powstaniu krwotoku podpajęczynówkowego. Zdarza się, że zespół Wallenberga przebiega wraz z udarem niedokrwiennym mózgu.
Zespół Wallenberga - diagnoza i leczenie
Sam wywiad z pacjentem oraz analiza objawów to zazwyczaj za mało by postawić prawidłową diagnozę przy zespole Wallenberga. Niezbędne jest wykonanie badań obrazowych przede wszystkim tomografii komputerowej oraz rezonansu magnetycznego. Dalsze postępowanie zależy przede wszystkim od tego czy doszło do pęknięcia naczynia czy też nie. W przypadku gdy uległo ono rozerwaniu możliwa jest próba zatrzymania krwotoku farmakologicznie, jednak większe bezpieczeństwo i zmniejszenie ryzyka powikłań daje zabieg chirurgiczny. Jeśli naczynie nie uległo „rozerwaniu” farmakoterapia okazuje się zupełnie wystarczająca.
