Dołącz do Zdrowia na Facebooku!
Za postać przedprzewodową, nazywaną także noworodkową, uważa się nachodzenie kurczliwej tkanki mięśniowej na PDA, czyli przetrwały przewód tętniczy, który zapewnia "dokrwienie" dolnej części ciała, w obrębie cieśni aorty (tj. łuku) . Dzięki powstającemu w aorcie przeciekowi krew przepływa do niższych partii ciała.
W przypadku zmiany podprzewodowej (tzw. typ dorosły) zwężenie ma kształt pierścienia, powstanie przewężenia zazwyczaj związane jest ze zmniejszonym przepływem przez aortę. Z czasem wraz z rozwojem krążenia obocznego krążenie krwi zostaje wyrównane. Powstaje ono wskutek wysokiego ciśnienia powyżej miejsca, w którym doszło do zwężenia. Krew z tętnicy piersiowej biegnie do tętnicy międzyżebrowej, a następnie do aorty zstępującej.
Pierwsze, niepokojące objawy nie zawsze pojawiają się tuż po narodzinach dziecka i rozwijają się dopiero po kilku dniach. Zwężeniu towarzyszą niemal identyczne dolegliwości, jak przy niewydolności krążenia. Dziecko zaczyna mieć spore kłopoty z oddychaniem (duszność), a rytm serca staje się znacznie przyspieszony (częstoskurcz). Wątroba jest powiększona a ciśnienie i tętno w kończynach dolnych jest słabo wyczuwalne.
W czasie osłuchiwania u chorych dzieci bardzo wyraźne są m.in. szmery krążenia obocznego oraz szmery wtórne sugerujące wadę zastawki aortalnej. Badania obrazowe pokazują znaczne powiększenie serca (przez co klatka piersiowa znacznie góruje nad resztą ciała), znaczne poszerzenie aorty. Dodatkowo widoczne są ubytki w dolnych krawędziach (obustronnie lub prawostronnie w zależności od postaci schorzenia). Badanie EKG uwidacznia przerost lewej komory serca.
Najskuteczniejszą metodą walki z chorobą jest zabieg operacyjny, może on jednak przebiegać na dwa sposoby. W pierwszym wariancie wycina się zwężenie, a usunięty fragment aorty zastępowany jest implantem. Inna metodą jest angioplastyka balonowa, ponieważ zwiększa ona wystąpienie powikłań stosowana jest bardzo rzadko.
Zwężenie cieśni aorty wymaga natychmiastowego leczenia. Tylko prawidłowo poprowadzona terapia pozwala uniknąć rozwoju m.in. tętniaka aorty, nadciśnienia tętniczego , zawału serca, udaru mózgu czy niedomykalności aortalnej.