Dołącz do Zdrowia na Facebooku!
Choroba dekompresyjna powstaje w skutek nagłej i gwałtownej zmiany ciśnienia . Znaczny spadek ciśnienia panującego w otoczeniu prowadzi do powstawania pęcherzyków obojętnego gazu (najczęściej azotu) w tkankach i płynach ustrojowych. Nadmiar gazu w organizmie odpowiada za tworzenie się tzw. materiału zatorowego mogącego doprowadzić do nieodwracalnych zmian w obrębie stawów lub kości.
Objawy
Dolegliwości wywołane nagłą zmianą ciśnienia mogą pojawić się np. tuż po wynurzeniu lub po kilku dniach. Niekiedy rozwój choroby przyspiesza ciepły prysznic po zakończeniu nurkowania oraz nurkowanie w wodzie, której temperatura nie przekracza 20 stopni C. Choroba dekompresyjna częściej dotyka osoby otyłe, po 45.roku życia z bardzo słabą kondycją fizyczną. Najbardziej charakterystycznymi objawami są:
- świąd
- tzw. marmurkowatość skóry
- "skrzypienie" skóry
- bóle stawów
Zdarza się, że ciężka postać schorzenia uszkadza układ nerwowy, oddechowy oraz krążenia. Czasem wywołuje paraliż, a w skrajnych przypadkach prowadzi do śmierci chorego.
Diagnoza i leczenie
Choroba dekompresyjna jest bardzo niebezpieczna i wymaga natychmiastowego leczenia. Dlatego jej rozpoznanie najczęściej opiera się na analizie objawów klinicznych.
Najskuteczniejszą metodą walki z chorobą jest tzw. rekompresja, czyli wyrównanie ciśnienia poprzez umieszczenie pacjenta w komorze hiperbarycznej.
Czytaj także:
Za niskie ciśnienie - kiedy trzeba je leczyć?
