Dołącz do Zdrowia na Facebooku!
Keloid to uwarunkowana genetycznie (bardzo często pojawia się u osób cierpiących na zespół Turnera), jedna z form nieprawidłowego, patologicznego gojenia się skóry. Mimo że przyczyny rozwoju tego procesu "naprawy" nie są znane może się on aktywować po urazie lub niewielkim uszkodzeniu skóry (np. zabieg chirurgiczny, tatuaż, infekcja, ukąszenie czy oparzenie chemiczne). Tkanka bliznowca charakteryzuje się trudnym do przewidzenia i niekontrolowanym rozrostem poza granice chorego miejsca. Jej powstawanie ma związek z płcią, kolorem skóry (zależy od ilości komórek barwnikowych) oraz wiekiem. Keloidy najczęściej zlokalizowane są w obrębie uszu, dolnej połowy twarzy, szyi, dekoltu, okolic mostka, górnej części klatki piersiowej, karku, barku, ramion, przedramion lub górnej części pleców.
Przez długi czas bliznowiec nazywany był blizną przerostową (tkanka, w tym przypadku rozrasta się tylko w obrębie uszkodzenia) jednak wyniki badań histopatologicznych nie pozwalają postawić między nimi znaku równości.
Przed pojawieniem guzowatej narośli pacjenci skarżą się na swędzenie, pieczenie, silne zaczerwienie np. pod wpływem stresu lub wzrostem ciśnienia krwi po spożyciu alkoholu. Bardzo często dokucza im ból, uczucie napięcia oraz kłopoty z poruszaniem niektórych stawów.
Walka z bliznowcem może przebiegać na kilka sposobów, stosowanie tylko jednego z nich zazwyczaj nie jest skuteczne. Dlatego chirurgiczne usunięcie keloidu to dopiero pierwszy krok w leczeniu. Ich ponownemu powstawaniu i rozrastaniu zapobiegają specjalne opatrunki wypełnione lekami steroidowymi. Dodatkowo bezpośrednio do przerośniętej tkanki wstrzykuje się farmaceutyki hamujące wytwarzanie kolagenu oraz proces włóknienia. Zdarza się, że mimo kompleksowego leczenia zmiany nawracają.
Chcesz się dowiedzieć więcej, coś Cię niepokoi, zapytaj lekarza
