Immunosupresja

Podstawowym zadaniem układu immunologicznego jest pobudzenie organizmu do produkcji przeciwciał. Pozwalają one na wyeliminowanie zagrożenia i niedopuszczenie do zakażenia oraz rozwoju choroby. Zdarza się jednak, że prawidłowo funkcjonująca reakcja obronna uniemożliwia wyzdrowienie i konieczne jest jej osłabienie.

Dołącz do Zdrowia na Facebooku!

Terapia prowadząca do znacznego osłabienia, wręcz zahamowania procesu wytwarzania przez układ immunologiczny przeciwciał nazywana jest immunosupresją. Spadek ich produkcji uzyskuje się z pomocą tzw. leków immunosupresyjnych, wcześniej w tym celu wykorzystywano promieniowanie rentgenowskie. Immunosupresja stosowana jest przede wszystkim u pacjentów po przeszczepie oraz w tzw. autoimmunizacji (przeciwciała atakują zdrowe komórki). Zapobiega on odrzuceniu lub znacznie ułatwia opanowanie sytuacji w momencie, gdy organizm nie przyjmuje przeszczepionego narządu.

Głębokość na jaką wprowadzany jest lek oraz okres jego przyjmowania zależny jest m.in. od m.in. wrażliwości gatunkowej i osobniczej, dojrzałości immunologicznej, typu antygenu, dawki środka immunosupresyjnego oraz rodzaju odpowiedzi immunologicznej tj. typu humoralnego związanego z obecnością limfocytów typu T.

Czytaj także:

Cyklosporyna

Transplantologia, czyli co i jak można dziś przeszczepiać

Żywy dawca nerki, czyli "2-1=2"

Śledziona: magazynierka w służbie odporności

Immunomodulacja