- nadmierne zaabsorbowanie stanem zdrowia własnego organizmu, ciągły lęk przed chorobą
- przekonanie o byciu chorym mimo braku potwierdzenia podczas badań
- zapewnienia lekarzy o dobrym zdrowiu i pozytywne wyniki badań nie uspokajają pacjenta, a mogą wręcz wywoływać obawę, że lekarz nie potrafi rozpoznać choroby.
Czynniki dziedziczne, środowiskowe, stresujące przeżycia
Nie są znane.
Na podstawie wywiadu z chorym i badania ogólnego stanu zdrowia. Objawy muszą się utrzymywać przez min. pół roku i nie mogą być związane z inną chorobą psychiczną (np. depresją).
Depresja występująca jednocześnie z hipochondrią znacznie pogarsza rokowania pacjenta.
Najważniejsza w leczeniu hipochondrii jest psychoterapia. W niektórych przypadkach oprócz psychoterapii stosuje się także leki przeciwdepresyjne.