Dołącz do Zdrowia na Facebooku!
O niedoborze potasu mówimy gdy jego stężenie w surowicy krwi nie przekracza 3,6 mmol/l (norma to ok. 3,5-5,0 mmol/l). Ten spadek może pojawić się z kilku przyczyn. Bardzo często towarzyszy przyjmowanym lekom (przede wszystkim tym moczopędnym - zwiększają wydalanie potasu wraz z moczem), silnym biegunkom i wymiotom towarzyszącym np. przy odwodnieniu lub ubogiej w potas diecie .
Hipokaliemia pojawia się u osób, które przyjmują zbyt małą ilość płynów, zażywają (w dużych ilościach i często) środki przeczyszczające) oraz tych mających tzw. transmineralizację, czyli zaburzenie prowadzące do przeniesienia pierwiastka z przestrzeni pozakomórkowej do ich wnętrza.
Objawy i diagnoza
Pierwszym i najbardziej typowym objawem hipokaliemii są skurcze nóg, w szczególności łydek. Następnie pacjenci uskarżają się na zaparcia oraz osłabienie mięśni. Czasem rozpoznaje się tzw. żabi brzuch (brzuch krzywiczy), czyli znaczne spłaszczenie brzucha spowodowane osłabieniem mięśni brzucha, żołądka i jelit. W skrajnych przypadkach dochodzi do porażenia tkanki mięśniowej. Niedobór potasu może niekorzystnie wpłynąć na pracę serca i doprowadzić nawet do zaburzeń rytmu lub nagłej śmierci narządu. Dlatego w procesie diagnostycznym konieczne jest wykonanie EKG i dokładne przyjrzenie się jego pracy.
Podstawowym badaniem u osób z podejrzeniem hipokaliemii jest, obok wywiadu z chorym, badanie krwi.
Leczenie
Głównym celem leczenia jest ochrona serca przed ewentualnymi lub pogłębieniem się istniejących już zmian. Dlatego pacjenci przyjmują jony potasu. Gdy choroba ma łagodny przebieg potas podawany jest do ustnie (im też znacznie częściej zleca się stałą suplementację i wzbogacenie diety o brakujący pierwiastek), w cięższych przypadkach konieczna jest aplikacja dożylna. W obu przypadkach zaleca się regularną kontrolę stężenia potasu.
Czytaj także:
Zespół MAS (zespół Morgagniego - Adamsa - Stokesa)
