Aby wynik badania tzw. przewodnictwa powietrznego był miarodajny potrzebny jest wyciszony pokój. Pacjent siada na krześle i zakłada na uszy słuchawki. Jeśli badany zarejestrował daną sekwencję dźwięków informuje o tym osobę przeprowadzającą test. Jeśli istnieje potrzeba sprawdzenia przewodnictwa kostnego, specjalna słuchawka umieszczana jest w wyrostku sutkowym lub czole badanego. Ten ostatni wariant zalecany jest w przypadku próby Webera. Polega ona na przyłożeniu do czoła drgającego stroika, zadaniem pacjenta jest określenie, w którym uchu dźwięk był głośniejszy.
Dla lepszej wiarygodności, odbiór danej sekwencji dźwięków o określonej częstotliwości, powtarza się kilkakrotnie.
Mimo że badanie słuchu tonalne progowe nie wymaga żadnego przygotowania, przed samym testem badany musi wiedzieć, że po każdym usłyszanym dźwięki ma nacisnąć specjalny guzik.