Gromadzący się i stopniowo pokrywający siatkówkę barwnik nie tylko zakłóca prawidłowe krążenie w jej obrębie, ale znacznie zmniejsza pole oraz jakość widzenia. W pierwszym etapie retinopatia barwnikowa atakuje fotoreceptory i nabłonek barwnikowy siatkówki . Z czasem schorzenie prowadzi do zmian w głębszych warstwach komórkowych i bardzo często bywa dziedziczona.
Pierwszym objawem choroby jest zanik lub problem z przystosowaniem wzroku do widzenia w ciemności lub w pomieszczeniu ze zmiennym natężeniem światła. Mimo że ślepota nocna jest jednym z bardziej charakterystycznych objawów retinopatii rozpoznanie choroby na tym etapie jest bardzo trudne. Zmiany w obrębie oka są bardzo niejednoznaczne i postawienie diagnozy nie jest możliwe. Wraz z wystąpieniem kolejnych zmian takich, jak tzw. ciałka kostne brunatne, czyli komórki barwnikowe, które najpierw pojawiają się wokół siatkówki, by z czasem pokryć ją niemal całkowicie. Retinopatia powoduje stopniowe pogarszanie się wzroku , które może wywołać tzw. widzenie lunetowe (obraz postrzegany przez chorego przypomina ten widziany przez lornetkę).
W celu potwierdzenia choroby wykonuje się przede wszystkim badanie dna oka oraz pola widzenia. Dodatkowo konieczne jest ocenienie zdolności oka do widzenia w ciemności (tzw. adaptometria) oraz desyntometrii barwnikowej. Badanie polega na pomiarze ilości światła wpadającego do oka i ilości światła odbitego (czyli "wychodzącego" z oka), ponieważ część wpadającej do oka wiązki pochłaniana jest przez "zasłaniający" siatkówkę barwnik.
Retinopatia barwnikowa jest chorobą nieuleczalną i jedyną stosowaną formą leczenia jest podawanie środków rozszerzających naczynia krwionośne oraz witamin A i E. Niektóre badania pokazują, że skuteczną metodą walki z chorobą może być terapia genowa lub transplantacją siatkówki. U części pacjentów, którzy utracili całkowicie lub w znacznym stopniu wzrok, poprzez wszczepienie implantu udaje się przywrócić prawidłowe widzenie.
Chcesz się dowiedzieć więcej, coś Cię niepokoi, zapytaj lekarza