Naukowcy z Australii dokonali przełomowego odkrycia w dziedzinie genetyki. Udało im się zidentyfikować i potwierdzić istnienie nowej struktury DNA, która nigdy wcześniej nie została zaobserwowana w żywych komórkach.
Odkrycie nowej struktury przestrzennej cząsteczki DNA w żywych komórkach to potwierdzenie, że - i tak skomplikowany - kod genetyczny ma o wiele bardziej zawiłą symetrię niż ta, którą odzwierciedla powszechnie kojarzona podwójna helisa. - Większość osób na hasło "DNA" wyobraża sobie podwójną helisę
od swoich par. W podwójnej helisie powstaje mikroskopijne oczko. Rola polimerazy polega na tym, że do uwolnionych zasad jednej z nici doczepia na chwilę pasujące zasady pochwycone z zewnątrz, tworząc drugą nić. Zasady pasują, choć są nieco inne (trochę jak znaczone karty), pochodzą bowiem od
(dezoksyrybozy), który z kolei zbudowany jest m.in. z 4 zasad azotowych: adeniny, cytozyny, guaniny oraz tyminy. Kwas deoksyrybonukleinowy składa się z dwóch łańcuchów, które biegną antyrównolegle (koniec jednej nici leży na wprost drugiego końca drugiej nici) i zwykle tworzą prawoskrętną, podwójną helisę
czasopisma Nature Neuroscence. Na czym polega elastyczność struktury DNA? - Cząsteczki DNA mają różnorodne struktury przestrzenne. Najczęściej spotykaną formą jest podwójna helisa (B-DNA), skręcająca się w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara - tłumaczy prof. Bredy. Jednak DNA może też tworzyć
jest genetycznie upośledzona. "Nie to miałem na myśli" - tłumaczył się noblista. "Nie ma podstaw naukowych, które potwierdzałyby taką teorię". Sukcesy i wpadki Watsona 79-letni James Watson zdobył nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii w 1962 roku za opracowanie modelu budowy przestrzennej podwójnej helisy DNA. W
, które są równo od siebie odległe. Łańcuchy DNA skręcają się wokół wspólnej osi, tworząc podwójną (dwuniciową), najczęściej prawoskrętną helisę. Można ją porównać do drabinki, której każdy szczebel buduje para nukleotydów. Istnieje kilka różnych form podwójnej helisy DNA, których cechą wspólną są zwinięte wokół
